Neydi ardýnda yatan, gizli saklý ümitler? Kadýný ve erkeði, evliliðe sürükler, Her aðýzda baþka ses, her beyin baþka fikir, Kiminin aklý saðýr, kimi dilinde zikir.
Sen ki habersizsin ya, ne olup ne bitiyor, Meçhul geleceðine, elbise biçiliyor, Sen doðmadan baþladý, hayatýn parsellendi, Sensiz verilen karar, þimdiden örselendi.
Gelmen için dünyaya, kararýný aldýlar, Gecenin bir kaçýnda, azimle çalýþtýlar, Hesabýný yaptýlar, defterini dürdüler, Gelecek hayalini, düþüncede sürdüler.
Doðmuþsun bir aleme, neþ’esin elaleme, Derdin sýkýntýn büyük, nesin sen sülaleme? Dokuz ayýn ümidi, çekildi tüm meþakkat, Geldin dünya hanýna, zýrýltýn da muvakkat.
Sen ki hala bilmezsin, bu dünyada iþin ne? Kim bu adamla kadýn, þu gögsü emiþin ne? Ah bir dilin olsa da, aklýndakini sorsan, Bilmediðin dünyanýn, hesabýyla bir yorsan.
Þarkýlar olmuþ ninni, ta bebeklikten duydun, Anlaþýlmaz yaygara, çaresizdin uyurdun, Hayat lay lay lom du ya, öyle görüp büyüdün, Çok gecmeden ey çocuk, sen de kalkip yürüdün.
Sonra duydun birkaç söz, anladýn ki hayat zor, Sonra herkes söyledi, merakýn her neyse sor? O ne? bu ne? þu neydi, aðzýndan çýkan soru, Ekmek elden su gölden, daha görmedin zoru.
Az kaldi be çocuðum, hepsi anlatýlacak, Üç yaþýnda baþlayýp, hayatýn bunalacak, Ailen baþta zâbit, ömrünce gitmeyecek, Her ne söylersen söyle, kader deðiþmeyecek.
Lakýrdým uzun oldu, tez sadede geleyim, Vermek isterken bir ders, kimseleri üzmeyim, Gördüðün bir hayattýr, paldýr küldür yürüyen, Sen de hayat yolcusu, ayaðýný sürüyen.
Sana birkaç sorum var, annene de sözüm var, Düþünsün ki babalar, sözden gayrý çözüm var, Çýkarýn þu gözlüðü, alýn dürbin sözlüðü, Çocuðuna verdiðin, þu hayatta neyin var?
Þimdi geliyor sabýr, tarafsýz gözlemlerim, Sen de biliyorsun ki, senin de özlemlerin, Lakin bir þeyler yanlýþ, herþey terse gidiyor, Bütün niyetler halis, fakat içim gidiyor.
Senin çocuðundur o, benimse vatandaþým, Üzülelim istemem, yarýn olur kardaþým, Senin yaran bana har, elemimiz müþterek, Solmasýnlar isterim, biraz himmet gösterek.
Düþünürüm dururum, gece gündüz her zaman, Gelecek onlarýnsa, herþey olsun tastamam, Terbiyesinden tutun, ilmiyle amil olsun, Hatta yetmesin bir de, üstüme amir olsun.
Bütün kültür mirasý, tarihin Osmanlýsý, Küçük bir topraðýz da, dünyanýn en þanlýsý, Milletimizdir asildir, an’anemiz meziyet, Bunlarý korumaya, varmi ki özde niyet?
Çekinmeyin bir sorun, Resulüm Muhammed’i, Acep hiç duymuþ mudur? Fatih Sultan Mehmed’i, Ezan nedir bilir mi? , camiyi görmüþ müdür? Kur’ânýn ayatýný, kulaðý duymuþ mudur?
Hele bir sor bakalým, atasýný tanýr mý? Genç Osman’ý Selim’i, alîm Akþemseddin’i, Yoksa maziyi duyup, onlardan utanýr mý? Ýmam-i Azam ile, Seyyid Burhaneddin’i.
Mevlana’yý da anlat, Mesnevi’sinden bahset, Hacý Bektaþ-ý Veli, Yunus Emre’den bahset, Ya hiç lafý geçti mi? , meþhur Mimar Sinan’ýn, Kulaðýn çýnlattýn mý? Kanuni Süleyman’ýn.
Çanakkale harbini, bir kere anlattýn mý? O müthiþ tarihi, hiç O’na yaþattýn mý? Bilir mi nasýl geldi? , þu topraklar bugüne, Deðeri bilinmezse, dönülmez mi o güne?
Þu vatanýn iþgali, nasýl oldu da oldu? Osmanlý yadigarý, nasýl düþmanla doldu? Þimdi zaman deðiþmiþ, savaþlar baþkalaþmýþ, Kültürse düþman gibi, anlat ne þekil almýþ?
Peki biliyor mu ki? , Türk’ün baþka dostu yok, Sahip çýkmalýsýn de; yurdumun düþmaný çok, Okusun adam olsun, ilim irfanla dolsun, Vatanýmda her çocuk, birer baþbakan olsun.
Haydi söyle ve anlat, gelenek göreneði, Sen olabildin mi? , doðrunun tek örneði, Anam babam diyerek, sözünden çýkmadý mý? Yanlýþý gördün ama, gözünü yummadýn mý?
Televizyon belasý, kültürüne darbeyken, Eðitip öðrettin mi? , kumanda elindeyken, Þimdi boyundan aþmýþ, belin de kamburlaþmýþ, Hani emanet nerde? , senden de uzaklaþmýþ.
Ya bilir mi? þehidi, sýnýrda mehmetçiði, Kundaðýnda vurulan, o masum bebeciði, Açlýðý hiç tattý mý? , peki susuz kaldý mý? Harçlýðýndan üç kuruþ, muhtaca uzattý mý?
Sen hiç söyledin mi? ki, evsiz insanlar da var, Ona hiç anlattýn mý? , bunlar sokakta yaþar, Onlar hiç üþümezler, soðuk sýcak duymazlar, Kuru ekmek aþýdýr, “yemek” le de doymazlar.
Dürüstlük ve doðruluk, hep beraber yaþarlar, Yalancý düzenbazlar, kuyusunu kazarlar, Bir masal gibi anlat, güzel hasleti sevsin, Sevmenin deðerini, yaþayarak öðrensin.
O’na söylemelisin, “yalnýz AÞK için evlen”, Mantýðý boþver oðlum, seviyorsan gül eðlen, Para-Pul tama etme, aþktýr en büyük deðer, Dinliyor musun kýzým? , sevgi herþeye deðer.
Yaþlýlara saygýyý, hürmeti de öðrensin, Ana ve babasýný, dinlemeyi öðrensin, Biraz ihtimam gerek, ilgiyle besleyelim, Görsün siz de güzellik, görgüyle süsleyelim.
O’na anlatmalýsýn, “para nasýl bir þeydir? ” Hiçbir zaman söyleme, “para yalnýz her þeydir”, Kumbarayý öðrensin, tutumluluk ne demek, Yerli malý kullanmak, ya paylaþým ne demek?
Hic hatrýndan çýkmasýn, büyüklerine saygý, Göstermeyi bilmeli, tüm insanlara sevgi, Hayat onun hayatý, vatan hepimizindir, Ýstikbal emaneti, yalnýz gencimizindir.
Çocuðun seni özler, babacým demek için, Seninse yolun gözler, annecim demek için, O küçücük yürekler, bilseniz ne büyüktür, Biraz ilgi alaka, yüzünde gülücüktür.
Hiç aðzýma almasam, hiç anlatmasam dedim, O melanet illeti, hiç konuþmasam dedim, Fakat zalim insanlar, çocuklara bulaþmýþ, Eroini esrarý, sigarasýyla yakmýþ.
Sadece düþünün ki, yoktu dünyada daha, Kurdunuz hayalleri, saf ve temizdi daha, Þimdi yanýbaþýnda, hayalleri O kurar, Sevgin eksik olursa, hesaplarý O sorar.
Ýbret-i alem için, son sözlerim söyleyim, Sen de bir gel kendine, deme ben hep böyleyim, Ellerinize doðdu, elinizden gitmesin, Yazýk olmasýn emek, yürekler incinmesin.
Bak ta bir etrafýna, çoluk çocuk ne halde? , Pospstarlar düþlenir, rüyalarsa iþgalde, Aðýzlarýnda þarký, hedef zaten kalmamýþ, Evlilik oyun gibi, sanýlýr istikbalde.
Konuþmasý bozulmuþ, kelimeler buz gibi, Bir sözü söylemeye, diliniz ketum gibi, Sen de biliyorsun ya, alacaðýn cevabý, Kah üzer kah kýrýcý, sanki dövecek gibi.
Bâtýlý tasvir etmek, hoþ olmasa gerektir, Bütün bu sorunlarý, herkes bilse gerektir, Düþünün ki istikbal, çocuklara emanet, Ýþte büyük mes’ele, etmesinler ihanet.
Sözüm hitama geldi, büyük soru burada, Ýstikbal þuracýkta, ama kime emanet? Sen ki hazýrsan eðer, evladýn iþte burda, Diyebiliyor musun, artýk O’na emanet.
Metin içten üzülür, vatan topraklarýna, Üzerinde yetiþmiþ, körpe evlatlarýna, Ýstemem zâil olsun, verdiðimiz emekler, Her zaman düþünün ki, .......................................v a t a n.....k i m e.....e m a n e t...?
Duyar gibiyim seni, yüreðinde sýzý var, Görüyorum gözünü, biriken bin damla var, Haykýrmak istiyorsun, “etmedik ki ihanet”, O zaman Ey Kardeþim, .......................................v a t a n.....s a n a.....e m a n e t...!
30.05.04 / Frankfurt
***Bu soruya herkesin gönülden bize EMANET diyeceðini biliyor ve bize býrakýlan emanetlere dört elle sarýlacaðýmýzý arzuluyorum. Emanetin emin ellerde olduðuna yüreðimden müsterih olarak bu þiiri sonuna kadar okuduðunuz için ve duyarlýlýk göstereceðinizi de bildiðim için herkesin yüreklerinden öpüyorum.
Metin Eser Sosyal Medyada Paylaşın:
MetinEser Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.