Seherde figân etme dinlenmez olur sözün,
Sevgiliye serenâd edip de anma bülbül.
Her bahar bu böyledir görmeye görsün gözün,
Ateþte açan gülde beyhûde yanma bülbül.
Sen ki yanan gönüle hasbahçeleri sundun,
Bir hayâlin peþinde Ýrem baðý’na kandýn.
Zümrüd-ü Anka olup Kaf daðý’na mý kondun,
Ateþte açan gülde beyhûde yanma bülbül.
Belkýs altýn kafeste sarayýnda sakladý,
Bu ne menem bir kuþtur diyerek hep yokladý.
Gül’e hasret ölürken gününe gün ekledi,
Ateþte açan gülde beyhûde yanma bülbül.
Güle sorma o bilmez vefâ’nýn kýymetini,
Sünbüle sor hasretin gönülde kýymetini.
Mor menekþe lâleler bilirken kýymetini,
Ateþte açan gülde beyhûde yanma bülbül.
Cevr-i cefâný çeken bir gülün de olmadý,
Yusuf-u zindândasýn halâ çilen dolmadý.
Baðbana bel baðlama konacak dal kalmadý,
Ateþte açan gülde beyhûde yanma bülbül.
.............................................Kardelen26
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.