UMUT DEDİĞİN EYVAHA VARMADAN

Ben sevdim
Doðrudur yanlýþtýr,
Günahtýr sevaptýr, “Bana ne” bundan
Hesap kitap yapmadým ki severken,
Bölüp çarpmadým,
Ölçüp biçmedim,
Bir imtihandan ya da tedrisattan geçmedim
Geçmediðim gibi duygularýmý da geçirmedim!..
***
Ben sevdim….
Doðrusuyla yanlýþýyla sevdim!...
Bu serbest, “bu yasak” demedim, önüme geleni sevmedim
Sevgiyi sakýz etmedim, ayaða düþürmedim!..
Deðer mi deðmez mi diyerek “papatya falý açmadým” severken
Nedenlere dayamadým, seçimlere tercihlere yapýþmadým
Mantýk aramadým, akýl sýr erdirmeye çalýþmadým
Allah vergisidir sevgi, Allah lütfudur dedim
“Sev dedi yüreðim” ve sevdim
***
Ben sevdim!..
Kimi suç yükledi bana, ceza kesti kimi
Mahkum ettiler “müebbet” diye, lakin ses çýkarmadým!..
Tel örgülerle çevrili deðildim, taþ duvarlarým yoktu
“Akýl” denilen mendeburu “gardiyan” diye dikmediler baþýma
Yine de terk-i diyar etmedim, bir adým öte kaçmadým
Geldi kelimeler, týkandý düðüm düðüm,
Ses çýkarmadým, çýkaramadým
Sahip olmuþtu “deðer bilmeyen” sevdiðime benim,
Ben sahip çýkmaya çalýþtým!..
Acýttým kendi yüreðimi ve acýttýlar yüreðimi, konuþmadým
Anlýk menfaatler peþinde koþmadým, ucuzlamadým
Ucuzlatmadým her ne taþýyorsam yüreðimde!..
***
Ben sevdim!....
“Neden?” Dediler!... Neden?!...
Nedeni yoktu oysa
Sevmek; “sevmek mi” olurdu “Sevmekte neden olursa!!”
“Nasýl?” deseler cevap verecektim,
--------------Çocuðunu seven anayý gösterecektim
“Nasýl?” diye sorsalardý;
--------------Çöl de can veren Mecnun’u söyleyecektim
“Nasýl?” diyebilselerdi;
------------Yaðmura hasret topraðý sevecektim
Ah!... “Nasýl?” deselerdi keþke!...
Deselerdi,
------------Gözyaþlarýmý hiç silmeyecektim!...
***

Ben sevdim!....
Depremler de “enkaz altýnda” yüreðim ezilmiþçesine sevdim
Derinlerden “kimse yok mu” diye seslenen de bendim!..
Bendim umuda aç yaþayan,
Bendim senin gözlerinde mütemadiyen umut arayan
“Yarýn’ý” senden isteyen, dilenen bendim!..
Gece dolunay’da, gündüz güneþte seni arayan bendim
O “acaba” dediðin, “doðru mu söylüyor” dediðin bendim
Bendim seni seven, sevdiðini söyleyen, sevginle dellenen
Gözlerini “dolu dolu” gördüðün,
Akan gözyaþýma her gün mezar kazýp kördüðüm olan bendim
Sana “Seni seviyorum” derken, “ölüp ölüp dirilen” bendim
***
Ben sevdim!.....
“Sen de beni sev” demedim, diyemedim, diyemezdim!..
Gerekmezdi ki zaten!..
Maþuk’undan sevgi isteyen “acý” alýrmýþ sadece
Fakat “verebilirdin” ben istemeden!..
“Bana umut ver” dediðimde dilenmiþtim son kez
Havada kalýrken elim, beni “sessizliðinle” kahrettin,
Ben zaten sensizlikten kahrolmuþtum
Sen “ama zaman” dedin ya, oysa ben dolmuþtum!..
Ben zamaný deðil “seni sevdim”
Ve sadece seni sevdiðim o an ki; “ZAMANI SEVDÝM”
Ötesinden bana ne ve sonrasýndan!..
Ben seni ölümüne sevdim!...
***
Seni sevince bildim ki, ya da sandým ki;
“Bekle!..” dersin belki!..
Hani bir umuttu benim için ya, hani “belki dersin” dedim!..
Demedin!...
Diyecek misin bilmiyorum!...Diyebilecek misin?..
“Biteceðim an’a kadar” bekliyorum, o an’a kadar bekleyeceðim
Lakin aldanma sen benim bekleyiþime sevdiðim
“BEN ÖLÜRKEN BÝLE TEBESSÜM EDECEÐÝM”
Belki az sonra biter sürem, ya da belki hiç ummadýðýn bir an
“Gül ve su’yun hikayesi” misali………“
Sen yanýmdayken bir gün “Ölüveririm sensizlikten!..”
Ýnan bana, inan gül yüzlü sevdiðim,
Benim bu ölümüm; hem sensizlikten olur, hem de bu “çýldýrtan sessizlikten”
Vakit varken dönsün dilin,
Ýster baþýný eð, ister kaçýr bakýþlarýný, ama söyle
Vakit varken konuþ, kýpýrdasýn dudaklarýn
Bana verebileceðin “ekmek kýrýntýsý” kadar “umutlarýn”
Var mý?!
“Dediðim gibi geç olmadan!...”
Umut dediðin “Eyvah’a” varmadan!...

"Kadir Albayrak"


Sosyal Medyada Paylaşın: