Deniz kokan Temmuz gecesi…
Denizin gölgesinde,
Titreyen yakamoz parýltýlarý…
Ölümcül uykuya dalmýþ dalgalar,
Ýnsaný çaðýrýyor çipildim ýþýklar
Oysa; bomboþ bir yürek öldü, ölecek…
Yoktu ki umutlarda bir parça sevda.
Ruhsuz, duygusuz taþ kesilmiþ beden
Belki de,
Bâkir bir gecede ruhu donan…
Yatmýþtý ay, bulutlarýn göðsüne…
Yeryüzünde bir çift göz,
Çakýlmýþtý ayýn bulanýk yüzüne…
Ölmüþ müydü ne, yýldýzlar kendince?
Zifiri karanlýktý ortalýkta kol gezen,
Aysýz, yýldýzsýz..
Karanlýk geceydi sanki yaþanan…
Dubalara yýðýlan, bir hayalet vücuttu sanki o,
Belki, belki de
Tek dostuydu ona bakan sandallar…
Balýkçý kahvesinde bir adam,
Yudumluyor son bardaðýný,
Vedalaþýr, yalarcasýna…
Unutmuþ bardak sayýsýný,
Son duble rakýda sýzarcasýna,
Bardaðýn dibindeki o,
Son yudum çaya bakarken,
Karýþtýrmýþ bardak sayýsýný..
Zamaný unuturcasýna.
==========
Yalnýzlýk iliklerine iþlemiþ adamýn
Hava mý bozdu?
Yoksa, deniz mi soðuk?
Neden üþüyordu yüreði!?
Baþýný, önüne doðru salladý hafifçe,
“ Anlaþýldý, anlaþýldý…” dedi, içinden..
Gözleri kapanýrken, sayýklar gibiydi,
Yoktu artýk ufukta, ne sandal
Ne de bir martý…
Karakalem ressamýný hatýrladý birden.
“ Kim bilir, kaçýncý uykudaydý þimdi o” diye, düþündü
Akþam sahildeki çocuk geldi, gözlerinin önüne,
Annesini, dondurmacýya sürükleyen çocuk…
Þimdi, o sahilde aðlýyor mu ne?
Bir sýzý çöreklendi yüreðine.
Þu uzakta görünüp kaybolan,
Kararmýþ daðlara çevirdi gözlerini…
“ Kim bilir, hangi sevdalarý saklýyor koynunda”
Ne umutlar, köz oldu baðrýnda!?” diye, düþündü
Yollara ekilen özlemler düþtü aklýna…
Yine saplandý beynine, aðlayan çocuk,
Dondurmacý önünde itekleyiþi annesini,
Ve yanaklarýndan süzülen yaþlar…
==========
Sordu, kendi kendine,
“ Bilen var mý? “
Þuan hangi çocuk, hangi köþede aðlýyor?”
“ Hangi anne ise çaresizlikten üzülüp,
Kanatýrcasýna ýsýrýyor dudaklarýný…”
Sanmam, bunlarý düþünen olduðunu…
Oysa; hayat, devam ediyor,
Her þeye raðmen…
Hayat bu ya!...
Dipsiz bir kuyu deðil,
Sonsuz yaþamlarla dolu.
Kimi, hastahane köþelerinde inliyor,
Kimi, kazalarda can veriyor,
Kan gölü olan, yattýðý yerde
Üstüne atýlan birkaç gazete,
Belki de, son yakýn dostlarý…
Kimileri,
Tiner torbasýna burnunu sokmuþ,
Derin, derin aldýðý nefeslerle
Ölümü, kendi davet ediyor…
Kimi, ak duvaklý gelinle
Gerdeðe giriyor…
Bir baþkalarý, bu çirkef hayata
Çocuk getiriyor…
O günahsýz çocuklardan bazýlarý da,
Sünnet yataðýnda ter döküyor…
Ýþte; böylesine, bir yaþam bu dünya,
Her þeye raðmen,
Hayat devam ediyor…
O çakýlý gözler,
Ayda intihar etse de.
18. 07. 2005
Suat TUTAK
(Eski þiirlerimden)