Hayatýma hükmedemediðim anlarda, zembereði þaþmýþ bir saat gibi hissederim çoðu halde kendimi.
Kulaðýma gelen enstrümantal ezgiler, beni alýp götürecek bir maziye sahip deðildirler.
Düþtüðüm yerim çamurdan bir göl olduðundan hiç þüphem yoktur
Var olup olmamamýn amaçsýzlýðýyla akýp giden zamanda, var olduðumu bilmek korktuðum tek gerçektir.
Düþüncelerini sorgulayan bir insan geçer karþýma ve beni izler sus pus halde hiç kýpýrdamadan.
Muhasebesiz dünyasýný keþfeder bende kimi zaman.
Kimi zaman dipsiz kuyular, avucunu içinde yer eder.
Öyküsünün bir gün mutlu sonlanmasý dileðiyle, hayata dair hiçbir þeye muktedir deðilken bile, ayaklar üzerinde durmanýn bu kadar zor olabileceðinin farkýnda olmadan, yaþamýn sanatsal bir kavramla beslendiðini aklýna yer eder ve hiç durmadan yürür, yürür.
Boþ adýmlardýr bunlar,
Ayaklarýn altýndaki çatlaklardan baþka hiçbir iz kalmaz, bir saniye önce býraktýðý diðer adýmdan öte.
Acaba düþünceleri gözünün gördüðüyle mi daha çok büyüyor, yoksa gördükleri düþüncelerine mi hükmediyor?
Bilemiyorum.
Bilemediklerimi bu karmaþanýn içerisinde merak olarak biriktiriyorum
Peki, aþk-ý zaman bu denklemi bozuk bakýþ acýsýnýn neresinde?
Öyle saklý bir zamanýn sürüklediði hayatlara bakýlýr gibi bakýlýrken,
Devamlý bir bulanýklýkla yoðrulur gibi kývama gelip,
Artýk her günün sonunda ben bu karmaþanýn içerisinde kendimi bulurum.
Ünal
10.08.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.