Simli

tek þiirimin
ve ömrümün
öyküsüzlük öyküsü:

fýrçayý gözlerime daldýrdým
gözlerimle boyadým beyaz sayfaný
gökkuþaðýna bakýnca beni anýmsa diye
yeþile bakan mavi...

seni uykusuzluðuma çizdim
sabah heyecanýyla açýlan bir kapýyý
uzaklarýmý bile kovmuþsun
birþey görmüyor gözüm
sense beni ve kendini

hohlasam da acýyor ellerim
aklýmdan gitmiyor kýsýk kýsýk bakýþýn
püsküllü acýlarýma
acýlarým yalancýlaþtýrýrdý
senin gözünde dünyayý herþeyi

gözlüklerinin camýnda
aðladýðýmý gördüðümden beri
daha da büyüdü yalanlarým
ama ben küçüldüm
hangi karanlýða baksam
gidiþin dürtüyor uykularýmý
korkuyorum
ezik bir noktayým
simsiyah bir özleme baðladým tüm umutlarýmý
hala çocukluk sokaðýnda
kurabiye düþlü peynirli poðaça kokulu

simli yýldýzý olmak istiyorum
kafaný göðe kaldýrýþýnýn
say hadi beni
kaçýncýn olursam olayým
umurumda deðil
say hadi
say da sýrasýný savsýn ömrüm
baþka býr ýþýðýn çaresiz kederine
bak kendi gözlerimin göðünden de kayýyorum
bu sonuncu çocukluðum
gözünde büyüyüp yitip gitmek istiyorum

kaðan iþçen

yaðmuru izleyen çocuklar gibi

þiirlerimle

ve

þiirlerimde

bekliyorum...

Sosyal Medyada Paylaşın: