Hayat hep mücadele etmeyi öðretiyor, Kimine sürekli gülüyor, Kimisine acý tarafýný gösteriyor Yani kimseye eþit davran mýyor.
Bazýlarý bu acýlarla mücadele ediyor, Bazýlarý hayatýn acýmasýz yüzüne boyun eðiyor. En kötüsü de bir tek insan yardým etmiyor Acýlarýný paylaþmýyor...
Akþamlarý aç yatan çocuklar mý suçlu ? Onlarý bu yaþama alýþtýran hayat mý ? Soðuk geceler de titreyen elleri mi kesmeli ? Kör olasý yaðmuru durdurmak mý ?
Anne ve babalarý mý bunlardan sorumlu ? Onlarýn bile baþa çýkamadýðý yoksulluk mu ? Duvarý çatlak gece konduyu mu yýkmalý ? Onlara yardým eli uzanmayan yürekleri mi ?
Hayallerini mi yýkmalý o ufacýk yavrularýn ? Umut mu olmalý yarýnlarýna ? Ekmek için aðlayan gözlerine çubuk mu sokmalý ? Sýcak bir kucak açýp göðüslemek mi hepsini ?
ÝLKSEN BAKIR
Sosyal Medyada Paylaşın:
İLKSEN BAKIR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.