ÇAĞLAR MİHMANI YUNUS

Bir Türkmen heybesine
Elif koydu Alýc’ý
Biliyordu Elifcik
Yunus deðil kalýcý

Ol vakit kaðnýsýyla düþünce yola Yunus
Eller havaya kalktý kýpýrdadý dudaklar
"Uðurlar ola Yunus, uðurlar ola Yunus
Güvenmiþiz.. bu iþi haklarsa Yunus haklar!"

O sene köylerinde yaman kýþ-kýtlýk vardý
Besbelli dertli dolap bunun için inlermiþ
Kaç zamandýr Yunus da için için yanardý
"Benim inançsýzlýðým, benim sebebim bu iþ

Nideyim, Hacý Bektaþ Dergâhý’ndan nimeti
Aparýrým, dönerim!" diye kaðnýya bindi
Daha Battal Gazi’de, duadayken sûreti
Bektaþi Dergâhý’na vâsýl oldu, gezindi

Yunus adýn duymuþtur
Hacý Bektaþ Veli’nin
Hoþluðun bilmemiþtir
Nefesinin yelinin

Bir Akpýnar’ý var ki ucu Horasan’dadýr
Suladýðý topraklar her kim gele, doyurur
Bolluðu-bereketi biline her yandadýr
Erenler Þavký bütün Rum Diyarý’na vurur

Sulucakarahöyük son duraðý Yunus’un
Köylüsü aç, himmeti neylesin, buðday gerek
Vakti var, yanmamýþtýr Hakk Çeraðý Yunus’un
Buðday aldý, nefesi ve hikmeti teperek

Mal mý yamandý, aþk mý.. Çið Yunus nerden bile
Baþý döne, midesi bulana ki Kurt kusa
Himmete dönüþ böyle.. Sarý Öküz’ü ile
Dertleþe ki içinde yok ola gide, husa..

Bilmedi netti Yunus
Meðer himmet ne þeymiþ
Netti neyledi Yunus
Keþke kabul edeymiþ

Onun için kilidi Taptuk Emre’sindedir
Çiðdir ya, tam yedi yýl bu dergâhta biþecek
Elif de, Gülmisal de gayrý ötesindedir
Dönüp, dönüp vuslatý çeraðýna düþecek

Bir yerde iki Aslan
Barýnmaz ey derviþim
Düþ yola bul âsamýz
Sana izin vermiþim

Horozlu Han’da Emre lâkabýný aldý ki
Mevlâna’ya bir Emre Yunus kutlu mihmandýr
Sultanlar sultanýna kaç menzilcik kaldý ki
Ötesi, berisi de aradaki bu handýr

Mevlâna Semaasý kanýlacak tat da ya
Niye Yunus kanmaz ki, niye kanýcý deðil
O ki sýrlarýn sýrrý, özü on kanatta ya
Uçacaktýr Kâbe’ye, çölde yanýcý deðil

Bu kere Ahi Yahþi mihmanýdýr Antep’de
Sorarlar: "Ey avâre nedir iþin esasý?"
-Maksadým köyümdeki Elif kýzdadýr hep de
Aradýðým Þeyh’imin, Taptuð’umun âsasý..

Dolaþmasý bundandý, Diyar-ý Muhammedî
Gönlüne, tek, Þeyh’inin izni düþünceye dek
An geldi, kulak verdi, sükût etti, dinledi
Taptuð’u erenlere dedi: "Yunus dönecek!"

Döndü Yunus.. kapalý kutu idi açýldý
Ýzin Bektaþ Hünkâr’dan, kabul Taptuk Emre’den
Þeyh’ler Yunus’u, Yunus her sohbeti hoþ kýldý
Onlarýn gönlünü de bir Allah’týr hoþ eden

Bizim Yunus’a izin: "Derviþim bir Dergâh kur
Dergâhýnýn ününü Rum Diyarý duymalý
Bir dergâh ki ne güzel.. Allah adý okunur
Bahçesi Yediveren Gülleri’yle dolmalý"

Ol vakit Derviþ Yunus sekiz-on Mürid’le bir
Dönüp geldi köyüne, hele ki Elif Kýz’a
Bu hasret ne hasrettir, kaç zamanlýk hasrettir
Sarýldýlar: "Ey Yunus! Hoþgeldin aramýza..!"

Koca Derviþ Yunus’un bu geliþi hoþ idi
Kutlu bir dergâh kurdu, hep yanacak çeraðý
Ünü pek çok yayýldý, pek çok arttý müridi
Gayrý çaðlar içinde her çað Yunus’un Çaðý..

Sosyal Medyada Paylaşın: