zamanla...

zamanla
geçiyormu?
az önce öpülmüþ dudaklarýnýn ýslaklýðý?
kalbin deli gibi çarparken
unutuluyormu kulaklarýndaki o uðuldama
öðreniyormu insan yaþamayý
herþeye raðmen
yenilmiþ bir kalple
arkasýna bakmadan yüremeyi?

zamanla
inkar edilebiliyormu
inandýðýmýz?
dimdik ayakta yaþarken bir ömrü
saygýdan deðil
zavallýlýktan karþýsýnda diz çöküp
uysal bir kölelikle
inkarlarýmýz en büyük sözlerimizi
kelime oyunlarýna sýðýnýp
saklandýðýmýz...
görünmez olunabiliyormu?
zamanla...
unutabiliyormu insan
bütün yol boyunca elinde tuttuðu eli terleyen
bir otobüs yolculuðunda
omzu uyuþþsada baþýnýn altýnda
o saçlarýnýn kokusu yokmu
iþte o koku
sabah uyandýðýnda
yanýndaki yastýða sinen
o koku
uçup gidiyor mu?
zamanla...

bir kadeh raký
bir kaç satýr mýsra
belki de unutulacak ayýldýktan sonra
bir hayale kapýlmak
olmayacak belki
insan kanmayacak
ama yaþanmýþlýk içinde
o eskimiþ an’lar için
yenilerine surat asýp
nankör bir köpek gibi
hep mutsuz
hep hýrlayarak bakmak hayata
geçer mi bu öfke?
sakinleþir mi insan
zamanla....
o tutkusu dokunuþlarýn
etin ete deðmesi
ýþýk bile utanýr
giremez araya
soðuk tutuþur
alevleri sararken bedeni
o kadar yoksul
bir o kadar zengin bir seviþme aný
düþtüðünde aklýna
aylar geçsede aradan
tahrik olmaz mý artýk insan
etkisi geçermi bunun
zamanla...
düþünmekten yorgun düþer
duasý yetmez kaderine
uyanasý gelmez
bir zamanlar sýðamadýðýn
þimdi ise bir türlü dolduramadýðýn
o yatakta
yapayalnýz ve kederli
kaybolan yýllardan arta kalan
þerefli bir yenilgi
ne zaman kazandýk ki biz?
þimdi býrakýp kendimizi zamanýn nadasýna
herþey düzelecek diye
umut sarýyoruz kýrýklarýmýza...
Sosyal Medyada Paylaşın: