Sana bir þiir yazmak istedim yine...
Ne oldu bana bilmiyorum
Önümde defter,
Elimde kalemim,
Öylece kala kaldý...
Havasý boþalmýþ,
Balon gibiydi baþým.
Boþ,
Bomboþ...
Sanki birileri,
Beynime bir þýrýnga sokmuþ,
Ne varsa,
Ne yoksa,
Hepsini çekip, alývermiþti.
Sebep yok...
Hemen,
Yanlýþ yorumlara gitme.
Bir tuhaf,
Bir hoþum iþte bugün...
Geçenlerde,
“Þiir yazamýyorum artýk...”
Demiþtin ya...
Þimdi sýra bende sanýrým,
Ben de bazen yazamaz olurum.
Sanýrým, ruhla ilgili bir olay bu.
Bazen, öyle an gelir,
Arka arkaya yazar insan...
Beyninden süzülen sözlere,
Yazan kalem yetiþemez olur.
Ýþte bazen de,
Böyle,
Ýflas etmiþ alim gibi,
Aklýna, bir þey gelmez insanýn.
Ama üzülme,
Geçici durum bunlar...
Birkaç gün sonra,
Yine eski haline dönüverir insan,
Ben hep olmuþumdur böyle.
Sonra eski halime dönerim...
Asýl önemlisi,
Þurada,
Kalpteki sevgi,
O sevda...
Ona bir þey olmasýn.
Ötesi hiç önemli deðil caným.
Sen, beni anlýyorsun deðil mi?
Anlýyorsun beni...
Dedim sana,
Bak yine bir sürü söz,
Düþünce sundum sana.
Ýþte bu kadar...
“BÜLBÜL GÜL DALINA KONDUKÇA
DAHA ÇOOOK FERYAT EDER...”
Þu hasret yok mu?
Þu hasret...
Ahhhhh... Ahhhhhh.
08. 08. 2009
Suat TUTAK
(Yeni yazýlmýþ þiirlerimden.)