bir zaman kocatepe’den ellerim cebimde sýhhýyeye yürürdüm
evrimi baþlamamýþtý henüz tenimin
soðuktu lakin
acýtmýyordu
adýna tahsil dediðim talihsizliði yaþýyordum
kocatepe’den sýhhýye’ye yürüyordum
saçlarýmý kaldýrýmlara döküp
kendimce yüksek sandýðým binalar arasýnda
düþler kuruyordum
yanýmdan þuh gülüþler geçiyordu
gökyüzünü arýyordum
yýldýz sandýðým
uzaklarda
lambalara bakýyordum
kocatepe’den sýhhýye’ye yürüyordum
akay kavþaðýnda ayaðým kaydý sonra
bir aþka yuvarlandým
sýrtýmda kitaplar ne aðýrdý
baþýmda aklým..
ankara bahara uyanýyordu
bense azaba
göremiyordum
çünkü aþkýn gözü kördü
elleri bana güldürdü
ruhumu kaybediyordum
akay’dan sýhhýye’ye yürüyordum
bunlarýn hepsinden sonra
þimdi ankara kaldýrýmlarýnda býrakýlmýþ bir aþk
sayfalara gömülmüþ bir baþ
aþýrý düþünmekten yanmýþ beyin hücreleriyle yaþamak kaderim
biraz saç,biraz sakalla bezenmiþ bir surat
fonda ankara var
biliyorum
her þey orada baþladý
alýþmýþlýðým
aldatýlmýþlýðým
sonraya birkaç satýr býraktým
sana dair
unutulmamýþlýðýna dair
yazmayacaktým lakin
ellerim býrakmadý
kalbim
aþkýný unutmadý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.