Bazı Geceler

bazý geceler
yeni demlenmiþ bir çay gibi
taze oluyorum
demleniyorum aðýr aðýr
rengim koyu bir kýrmýzý
kendimi görüyorum
camýn ardýnda
dizlerim çimen kokuyor bazý geceler
boylu boyunca uzanýyorum topraða
gül dikenlerini sayýyorum
seçiyorum içlerinden en sivrisini
en keskin sözler gibi
canýmý yakýyorum

her anlamýn içinde baþka bir anlam varmýydý aslýnda?
yoksa güneþmi yakmýþtý gerçekleri?
benim göremediðim ne vardý?
bu kadar hazýrlýksýz mýydým herþeye?

herþey olmasý gerekitiði zamanda olmasý gerekteði gibi
rutin ve bilindikti tüm acýlar
doðaçlama yaþanýyordu hayat
ve birazda nefes alýþýmýz...
þafak sökerken
ben o vakitler
hep son anýmmýþ gibi
ellerini düþünürdüm
gün doðarken.

hayat her sabah yeniden baþlýyordu
dizlerinde...
derman oluyordu geceden kalan rüyalar
ve gün dönerken tüm martýlar
seni selamlýyordu
deniz yosun kokusunu gönderiyordu sana
sabah rüzgarýyla

sen,
o þehrin bu kýyýsýný severdin.
karþý tarafa küfrederken,
yüzüme bakardýn.
gülümserdim....
deniz ayný denizdi oysa
sessiz ve sakin...
senden öðrendim
o yollarý adýmlarken parmak uçlarýmda yürümeði
kalabalýklar içinde gizlenmeði...
kaçýp gitmeði hayal ederdin
uzaklara...
oysa ben avaz avaz baðýrýrdým içimden
"korkuyorum bu sessizlikten!!!"
duymazdýn, bilmezdin, anlamazdýn
çünkü sessizdim
öðrenmiþtim....

büyük laflar ediyoruz küçük insanlýðýmýzla!
bu yüzden cürret ediyoruz hayaller kurmaya,
bu yüzden aþýk oluyoruz korkmadan,
halimize bakmadan,
geçmiþi gömmeden karanlýk kuyulara,
kapý arkasýna gizliyoruz herþeyi .
üç derin nefeste tek seferde veriyoruz tüm sözleri!!!
piþmanmýyýz?
belkide.....

ýssýz sokaklardan akýp gidiyordu zaman
kalbim daraldýkça daralýyordu
küçüldükçe küçülüyordu gölgem.
omuzlarýmdan dizlerime iniyordu bu anlamsýz sýzý
sen öylece gidiyordun.
ve ben....
sessiz kalýyordum ellerim arkamda
suçlu bir çocuk gibi...

kokusuna alýþmak bir tenin
ve kaybolmak içindeki caddelerde...
kimde kaldýðýmý bilmiyorum þimdi
nerede kaybolduðumu...
hangi kaldýrýmda çöktüm dizlerimi?
kim tuttu ellermden?
son sözüm neydi sana?
nasýl içime yerleþtiðini
ve neden gittiðini...
bilmiyorum.

susmalýyým artýk!
eski de kalmýþ ne varsa yakmalayým.
yýkmalýyým bu kenti.
belki sessiz bir törenle..
sonrasýný bilmiyorum.
bana ne kadar kolay olacaðýný anlatma artýk!
çünkü seni duymuyorum!!!
sesler tükendi..
görmüyor musun?
son gemiye el salladý martýlar,
çoktan sustu o þarkýyý söyleyen adam.

bana yýllarýn nasýl gelip geçtiðini anlatma artýk!
çünkü seni duymuyorum!!!
oysa ben yemin edebilirdim
senin yaný baþýmda durduðuna.
anlatabilirdim oysa
yanýmdan geçip giden herkese
söyleyebilirdim.
bir ucu çoktan yanmýþtý düþlerimin
bu sýrrý verebilirdim sana.
renksiz bir Ýstanbul sabahýna nasýl uyanýlýr?

bazý geceler
yeni demlenmiþ bir çay gibi
taze oluyorum
demleniyorum aðýr aðýr
rengim koyu bir kýrmýzý
kendimi görüyorum camýn ardýnda
dizlerim çimen kokuyor bazý geceler
boylu boyunca uzanýyorum topraða
gül dikenlerini sayýyorum
seçiyorum içlerinden en sivrisini
en keskin sözler gibi
canýmý yakýyorum
bazý geceler...

neslihan öncel / ay zamaný
07 Eylül 2008 Pazar
Sosyal Medyada Paylaşın: