BEYAZ ÇIĞLIK

Figanlý bir akþamdý.
Kuytularda üç boyutlu kemirgenler,
Zirvelerde insanlýk nöbetçileri vardý.
Hüzün çökmüþtü sevda yokuþlarýna,
Ýniltiler geliyordu acýnýn yollarýndan,
Bir çýðýlýk kopmuþtu bahtsýzlýk daðlarýndan.
Bir çýnar gidiyordu vuslatýn gizemli daðlarýna;
Ebedi aþkýn derine açýlan kapýlarýna.
Firak’ý,küllenen ocaklar yakýyordu.
Zamanýn fýrçasýna meydan okuyan izler býrakýyordu,
Bir ömre binlerce ömrü sýðdýrýp;
Asýrlara sýðmayan bir sonsuza akýyordu…

Yitik talihli fidanlar ýstýrap soluyordu;
Boynu bükük minareler,hýçkýrýyordu ardýndan.
Yanýk ezgiler dökülüyordu kavruk dudaklarýndan.
Ateþten kelimelerle nakýþlanýyordu gökler,
Ufkun ressamýna gülümsüyordu morötesi renkler.
Gök mavisi bir tabloda,donuyordu zaman.
Kopuyordu boþluk,tam ortasýndan.
Bitiþiyordu gök halkasý yer halkasýna,
Bir çýnar düþüyordu,ölümsüzlük coðrafyasýna.

Ey! Ýnsan daðlarýndan yükselen çýnar;
Cenkleþsende kendinle yangýlý gecelerde,
Ýçin için sýzlanýr,yüreðine gömerdin.
Kan aðlayan bir yaradan hançer çýkarýr gibi,
Topraðýn,dinmeyen sýzýsýný emerdin.
Sen yaþardýn,en deli/kanlý kýþlarý…
Sende yaþanýrdý,en serin yazlar.
Gülüþünle erirdi yüzlerdeki ayazlar.
Barut kokulu havalar nefesinle arýnýrdý.
Her dalýnda oymak oymak binlerce can barýnýrdý.
Kanadý kýrýk kuþ sende aðlardý,
Gözyaþlarý sel olur sende çaðlardý,
Ateþ alan topraklar seni yakardý.
Yapraðýný kemiren bir týrtýlýn bile,
Caný,boðum boðum sende çýkardý.
Bütün hararetler erirdi sende,
Ten ötesi bir bahar vardý gölgende.

Ey! Günlerin defterinden yükselen çýnar.
Hep seni soluyacak, bu sensiz diyar.
Adý güzel,andý güzel,aþký güzel yar…


Ahmet BOZ
06.08.2009

Sosyal Medyada Paylaşın: