Doğmalıydı Güneş Türkiyem'e

Doðmuyordu güneþ þafak karanlýðýnda;
Direniyordu sanki dünyaya inat.
Gittikçe kahpeleþen bu dünyaya,
Ýsyan ediyordu adeta...

Kime doðacaðým diye düþündü güneþ:
Nankör,
Hain,
Sahtekar insanlara mý?
Boþver! dedi..

Umutlarýný baþka bir sabahýn,
Aydýnlýðýna sakla.
Hýrsýzlara,
Arsýzlara,
Namussuzlara doðma en iyisi...

Ama sonra?
Düþündü güneþ;
Sabahý bekleyen baþkalarý da vardý yeryüzünde.
Umutla…
Hasretle…
Sevgiyle bekleyen.
Günesin gülen yüzünü görmek için
Hayata...
Umuda...
Sevgiye ve sevgiliye.
Hasretle sarýlmayý bekleyenler vardý.

Doðmalýydý güneþ.
Ýþte bu yüzden doðmalýydý.
Umutla bekleyen yüzleri aydýnlatmak için
Dünyaya merhaba demek için bekleyen
Bebeðin hatýrýna,
Yeniden yeþeren sevgiler adýna,
Bu memleketin güzel insanlarý için.

Bir kez daha..
Bin kez daha doðmalýydý güneþ.
Hem de en güçlü aydýnlýðýyla,
Yeniden doðmalýydý þafaklarda.
Bitmek bilmeyen enerjisiyle.
Yeniden doðmalýydý ufuklarda..

...ve yeniden doðdu güneþ:
Karadeniz’in koyu mavi sularýnda,
Denizin içinden büyük bir coþkuyla.
Suya hasret çiçek gibi,
Güle hasret bülbül gibi.
Anneye hasret yavru gibi..

Doðdu güneþ;
Tüm heybetiyle,
Karadeniz’de
Isýtarak yeryüzünün her yerini.
Aydýnlatarak karanlýklar ülkesini
Bin ýþýk,
Bin umut fýþkýrarak.
Türkiyem’e...
Karadeniz’den yeni bir doðuþtu bu
Ülkeme…
Ülkemin aydýnlýk insanlarýna..


Günay Özdemir merSÝNop

Yaðlýboya tablo: Günay ÖZDEMÝR / 2006
Sosyal Medyada Paylaşın: