Tövbekâr
Güldüðüm her an’ý günah bilen tövbekâr,
Ölümün koynunda soðuttum yüreðimin terini.
Uslanmaz kasýrgalarýnda tükettim dizlerimin ferini.
Sen çekme, günahýnla boyanmýþ aþkýmýn son ipini.
Züleyha bakýþlý gecelerin uslanmaz melikesi,
Dön maziye, dudaklarýma kim sürdü acýnýn zehirini ?
Sýrtýma hatýra diye saplayan kimdi kanlý hançerini ?
Yaralarýma derman diye kim sürdü ölüm illetini ?
Ben; karanlýklarýna bir mum alevi ararken;
Sen, güneþli sabahlarda sýrtýma kör hançer sokandýn.
Ben; bir gözyaþýna canýmdan vazgeçmiþken,
Sen, gönlüme sebepsiz mahþer kurdurandýn.
Yaralý yüreðimde kör býçaklarý biledin, sustum.
Fýrtýnalarý saldýðýn o ýslak gözlerimi çoktan kuruttum.
Tövbekâr olsan da zaman salýncaðýnda
Artýk uyan rüyalarýndan, ben seni çoktan unuttum.
Hicranýný gömüp zulmünü kendi kusurum bildim.
Gönlüme acýný revâ görüp, hakkýmý helal ettim.
Günahta nasýrlanmýþ yüreðine dayanamayýp,
Günahlarý dudaklarýmý sürüp affýný Hak’ tan diledim.
Þubat 2006
Ýsmail Sarýgene
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.