SEN HER DEM VUR Kİ
Her dem vur ki yýkýlsýn kýyýlarým
Döküleyim su misali gülüþlerinden
Ki tutamasýn ellerin istese de
Kan revan toprakta kalsýn bedenim
Tut ki hiç yüreðinde deðildim senin
Hiç beklemedin kuytularda
Bilmezsin
Ne zordur
Hazan yapraklarý gibi savrulmak rüzgarda
Ve tutunamamak hiçbir þeye
Çöküp kaldýðým kirli duvar diplerinde
Þimdi ölü aþklar deriyor ellerim
Her dem vur ki yansýn umutlarým
Darmadaðýn gecelerde kalayým
Kurusun gözyaþlarým
Aðlayamýyayým bir daha
Tut ki hiç karanlýk görmedin sen
Tut ki sýrdaþýn deðildi gölgeler
Karanlýklara mahkûm kalan benim sevdamdý
Bir yýldýz görsem uzatýrdým avuçlarýmý
Bilemezsin
Ne zordur yaþamak yapayalnýz
Sýðýnmak bilinmezliklere
Ürperten zifir zindan labirentlerde
Yolunu kaybedeceðini bile bile yürümek
Tan yeri aðarýncaya kadar
Ve düþmek
Fecr-i ati’de yerlere
En kötüsü
Gün ýþýðýnda beklemektir yýlgýn ve sessizce
Sen…
Her dem vur ki,
Ölsün artýk sevdam içimde
Hüseyin AKOVALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.