SONUNCU KÖYDEN SESLENİYORUM...

Yeni keþfettiðim memleketim
Burada her þey kýt
Ýki kapý birbirine zýt öbür uçta birisi
Neresinden girsen çýkýþlarý son…

Son meyveyi þu aðaçtan yiyorsunuz
Çürümüþlerin arasýndan…

En son sokaðýn en son evinde yar
Ellerini uzatmýþ, bunalmýþ, daralmýþ
Mevsimin son sýcaðý var…

Har derecesinde aþklar,zor denen ayrýlýklar
Ve son buluþmalar; kör ebeli kavuþmalar…

Dar deliklere saklanan,
Ebelenmemek için umutlanan,
Ve asla býrakmadan elimsende oynayan
Son oyunda uykuya dalan çocuklar
Bu köyde “öbür sefere” yok
Elbet yakalanacaklar…

Þu meydandaki daraðacý, þehrin son kadýný…
Ýlk astýðý kendisiydi,
Feda etti öpmelere kýyýlmayan gerdanýný…
Acý…çok acý…
Son astýðý son aþkýydý…
Baðýramadý son kez…duyuramadý feryadýný…

Þimdi elimde son sigaram,son sayfam,
Ve bir damla mürekkebim var…
Birde son haykýrýþa sakladýðým nefesim.
Burasý ne dokuzuncu ne onuncu köy…
Ötesi yok birtanem…burasý sonuncu köy…
Eðer ulaþýrsa sesim…
Son kez sesleniyorum…

Sontanem… SENÝ ÇOOOK ÖZLÜYORUM…

Sosyal Medyada Paylaşın: