Ve çocuklarý var yurdumun, Düþleri sýnýrsýz mavi, Göðüne yýldýzlar konan.
Ve çocuklarý var yurdumun, Attýðý bombanýn gürültüsünden irkilene dek Savaþ uçaðýný uçurtma sanan.
Çocuklarý var yurdumun, Ýstediklerine sahip, Masalsý odalar içinde.
Çocuklarý var yurdumun, Sokaklarda uyuyup, Çöpten ekmek toplayan.
Ne farký var, Oyununda savaþanla, Savaþý oyun sananýn? Bebekler isimsiz Ve fikirsiz doðar.
Yurdum dünya, Ne çok çocuðun var dört yanýnda. Hepsi ayný güzellikte bakarken gözünü açtýðýnda, Ayný þarkýyý söyler gibi aðladýklarýnda, Hiç mi için sýzlamaz, Büyümeden eksilenlere?
Yirmibirinci yüzyýlda Açlýktan, Soðuktan, Savaþtan ölenlere?...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ELİF ÇELİK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.