Birkaç satır karaladım

Deðiþmeyen bir gece daha...
Ýçimdeki duygu selleri sürükledikçe yýkýk düþünceleri, kürek çekiyorum daha da kuvvetli...
isyan türkülerini býrakalý bir hayli oldu.
Viran evlere de kapatmýyorum artýk kendimi...
Bir tek yaðmurlarým ayný, sýk sýk yaðýyorlar; kimi zaman ahmak ýslatan gibi gelip geçiyor kimi zamansa tüm hayatý birbirine katýyor selleriyle.
Aynadaki görüntüm de deðiþti.
Makyaj yapar oldum, masmavi gözlerimle farklý açýlardan bakýyorum...
Giyimim de bir hayli deðiþti, birlikteyken gözünün takýldýðý da çaktýrmamak için beni öpücüklere boðduðun anlardaki çýtýrlar vardý ya farkým yok þimdi onlardan...
Fotoðraflarým bile daha farklý artýk, göz bebeklerimdeki gülüþleri yitirsem de tebessümlerimle hala güzelim...
Hayatsa emin ol ayný, zaten hep demez miydik deðiþen hayat deðil bizleriz diye...
Bak biz deðiþtik ve dünya ayný hýzýyla dönüyor, zaman yine bir bir yapraklarýmýzý koparýyor ve hayat aynen kaldýðý yerden sürüyor.
Melankoli rüzgarlarýna son verdim artýk, böyle daha mutluyum....

Ya geçmiþ...
Nerelerden geçtim de buralara geldim...
Neydim ne oldum...
Bir zamanlar yokluðunu bile fark etmediðim bir duyguydu : AÞK
Sadece kitaplarda okur, televizyonda saçma sapan filmlerde görürdüm.
Genelde ilk görüþte aþýk olurdu kahramanlar, sonra birlikte vakit geçirir saçma sapan sebeplerle ayrýlýrlardý.
Ve acý çekiþ sahneleri baþ gösterirdi...
Sonunda ya biri ölür; ebedi ayrýlýk yaþanýrdý yahut sonsuz mutluluga açýlan bir kapý...
Aþk bu birkaç cümleden ibaretti benim için..
Günlük hayatta aklýmýn ucundan geçmeyecek kadar deðersiz ve de önemsizdi...
Ta ki bende uyandýrdýðýn duygularýn etkisiyle baþ dönmelerimle tanýþana kadar...
Anlam veremediðim mutluluklarýn ardýndan göz yaþý nöbetlerim...
Heyecanla hüzünü ayný kadehde yudumlayýþým..
Aynaya bakarken siluetimin ardýnda gözlerinin parlaklýðýný hissedip büyüleniþim...
Kalp atýþlarýmý yankýsýyla duymaya baþladýðýmda anladým aþký...
Yokluðunda korkarken, eksik hissederken farkettim sevgiyi...
Sensiz gecelerde yataðýn soðukluðunu duyumsayýnca anladým tutkuyu...
Küçük bir kýz çocuðu gibi dudaklarýmý büktüðümde kollarýnla beni sarýþýnla gördüm þevkati...
Senden önce gölgeler ve korkular vardý, seni tanýdýðýmda öðrendim cesaret[ i...
Daha nice duyguyu, hayalini bile kuramayacaðým seyleri seninle hissettim..

Aþk öyle sarýyor ki bir anda çevreni...
Herþey farklýlaþýyor...
Daha önce yaþadýðýn hayatla o an yaþadýklarýnýn baðlantýsý olmayacak kadar zýtlaþýyor...
Ýlk baþta kendini ciddiye almaktan vazgeçiyor insan...
Bulutlar üstünde yaþama merhaba diyor...
Tüm uyarýlara raðmen daha da yükselerek uçmaya baþlýyorsun...
Tökezlemek gibi bir korkunun varlýðýndan bile haberdar olamýyorsun...
Beyninin hakimiyetini yitirip, mantýðýn varlýðýný unutuyorsun.
BaMbaþka bir kapý beliriyor ve hayal dünyasýnýn güzellikleriyle buluþuyorsun...
Rüya gibi geçiyor günler, ilk baþta sanýldýðýnýn aksine karanlýk oluyor herþey...
Bilinmeyenin karanlýðýný çabucak üstünden attýðýnda ulaþýyorsun toz pembeye...
Uzun sürmüyor tabi, her güzel þey gibi bitiyor...

Herþeyi seninle öðrendiðim gibi yalaný, ihaneti de senle öðrendim...
Eve geç gitmek için anneme uydurduðum bahanelerden, ödevimi yapmadýðým için söylediðim saçmalýklardan baþka yalan yoktu hayatýmda.
Sen öyle yalanlarla çýktýn ki karþýma, yaþadýðým dünya ile senin dünyan arasýnda sýkýþýp kaldým...
Ýnanmak istemesem de her sözüne inandým, -mýþ gibi yaptým...
Kandýrdým kendimi...
Ýnsana kendisi kadar hiçbir þey hiçkimse kötülük yapamazmýþ hayatta o zamanda öðrendim...
Görüyor musun ne çok þey katmýþsýn hayatýma bir aþk sarhoþluðu ayaðýna...

Deniz manzarasýna býraktým þimdi yine kendimi...
Penceremden gözlediðim karþý; ýþýklar...
Göremesemde denizin karanlýk varlýðý...
45’lik plaðýmýn beni benden alan sesi...
Bir baktým kaðýt kalem yeni bir mektup için hazýr bekliyor...
Dün yazdýðým mektup en üstte :

" Özledim
Geçmiþi..
Yalan da olsa
Acý da olsa
Çirkin de olsa
Yaþlarla süslü de olsa
Özledim...
Deliler gibi özledim.

Bu gece düþündüm.
Uyumadým, düþündüm...
Sayfalarý tükettim yazmak için.
Aðladým, üzüldüm.
Düþündüm
Çok düþündüm.

Lanet ede ede üzüldüm.
Lanetlerle özledim seni
Sana dair herþeyi...
Güldüðümüz günleri,
Aðladýðýmýz geceleri...
Özledim...
Özlemim öyle bir hal aldý ki;
Ýðrenç yalanlarýna bile hasretim...

Yeter artýk.
Geçmiþimi de al git
Anýlarýn da kalmasýn
Herþeyini al ve git!"

Bu sadece bir tanesi... Daha niceleri var sana git diye haykýrdým kaðýtlar boyu...
Kendi içimdeki çeliþkilerde kaybolduðum kelime düðümlerim ile boðuldum...
Muammalara mahkum olduðum...
Özlerken gitmen için yalvardýðým...
Kendi kendime cephe alýp seni düþlediðim...

Geçen gece yazdýðým yarým kalan bir mektup daha iþte :

"hýrslarýma kurban bir gece daha verdim iþte...
yalýn ayak kumlarda yürüyorken, yakamoza kaptýrdým kendimi..
tutturdum yine þarkýmý, fonda caným dalgalarým...
verdim sýrtýmý iskeleye batý yönünde ilerliyorum...
hafif hafif ayaklarýma deðen suyla ürperiyorum...
neþeli þarkýmýn yerini hüzünlü þarkýlarým alýyor...
yitirdiklerimi düþünüp adýmlýyorum boylu boyunca sahili...
sonra duruyorum nedense...
bakýyorum denize sorgularcasýna...
nerde yanlýþým diye...
bu sefer daha da sinirleniyorum...
söz vermemiþ miydim sorgulamamaya?
söz vermemiþ miydim giden ardýndan aðlamamaya?
kendime olan sözlerimi tutamazsam ben...
bunaldým yine..."

AÞK nelere kadirsin sen!
Ýnsanda ne gurur ne baþka birþey býrakýyorsun...
Tüm olanlara raðmen mantýðýmý yýkýp geçmemi saðlýyorsun...
En masum düþünceler için ufku seyre dalarken en terbiyesiz anýlarýmý zihnime dolduruyorsun...
Ýlk öpücüðünün verdiði ateþi, sarmaþ dolaþ geceleri film þeridi gibi geçiriyorsun...
Kaçtýkça kovalýyorsun, düþsem elimi tutup kaldýrýyor, kaldýðýn yerden devam ediyorsun...
AÞK ne istiyorsun benden?

Düþünce karmaþasý içinde yazdýkça yazýyor insan...
Sözcüklerin sarhoþuyum bu gece...
Gitmeyi düþlüyorum belki,
Uzak bir þehir, farklý bir liman arýyorum...
Kaçmanýn çözüm olacaðýný düþünüyorum...
Ve yine dank ediyor kafama üstadýn dizeleri :

"Yeni bir ülke bulamazsýn, arama;
bulamayacaksýn baþka denizler de;
nereye gitsen bu kent ardýndan gelecek senin,
ayný sokaklarda dolaþýp duracaksýn yine,
ayný hep ayný mahallede yaþlanacaksýn,
ayný hep ayný evlerde aðaracak saçlarýn
ve dönüp bu kente geleceksin sonunda;
yanýlma sakýn, bir baþka þey umma,
seni bekleyen bir gemi yok, bir çýkar yolun yok...
Ömrünü nasýl tükettiysen burada, bu köþecikte
öyle kýydýn demektir ona, bütün yeryüzünde."

Yolun sonunun olmadýðý,
Kaçýþýn anlamsýz kýlýndýðý
Aný yaþýyorum þimdi..
Ne senden ne kendimden kaçmak mümkün...
Yoksun, bu kesin...
Olmayacaksýn bu da diðer kesinlik...
Dedim ya bak býraktým sorgulamýyorum...
Bitti, bittin, bittik...
Mutluydum, mutsuz oldum ve yine mutluluða yakýným...
Gittin, arkana bakmadýn gittin, bittin
Atýyorum bugün sana dair herþeyi..
Aslolan tek þey aþkýmla;
Uykuma dalýyorum...
Hoþçakal.

haziran 2009 @ ADA
dkd

**fondaki resim de bana aittir.
Sosyal Medyada Paylaşın:

DKD Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

KENDİMLE SAVAŞIYORUM Birkaç satır karaladım Ben sana yasaktım; sen bana zaten uzaktın! Bilemedik Hiçbir Zaman BİÇAREYİM YİNE