kendimsizliðimi takmýyorum o kadar yalnýzlýk böylesine ýslak yanaklarýndaki lavdan ver bana dudaklarýnda bitsin kurtuluþum düþ bahçeme aðaçsan bu senin baharýn düþ bahçemde dokunuyorum her dalýna sensizliðimin her yapraðýnda sensizlikten de öte garsýz bir trenin yolcusuz vagonu alaca bir intihara keser tam ortasýndan hayatý beni kimseye sormayý akýl etmezsin çünkü ben hiçbir yerde deðilim istasyonunu unutmuþ son yolcunun ekmek çýkýnýnda aradýðý son mutluluk gibi...
dudaklarýnda bitsin ömrüm iki dudaðýnýn arasýndaki sonsuzlukta fýsýlda ismimi mýrýldan beni içinden geçir uçurtmalarýmýz ayný olsa da rüzgarýmýz farklýymýþ salla gitsin çocuðum yörüngesiz de olsa aþka borçluyuz tek gülüþümüzü bu da bize düþtü iþte en deli halinde vuruldu kekliðimiz çýðýrtkaný olacak deðiliz suskunluðun baþak boylu seviþmelere sarsýn yeryüzünü beraberce orta boylu bir ölüm de yeter bize
Kaðan Ýþçen
(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.