Ýþte sen,
Sað yanýmdan korktuðum…
Sol omzuna uykumu
Göðsünde sevdalýðýmý unuttuðum,
Gecenin gölgeliðine deðin…
Deðil mi ki sevdiðim,
Ömrün kimi tuzaklarýnda
Gözümü yumup, ölüme uzanmama sebep
Bir nebze sevdasýna hasretle
Kýzýlca kýyamet aklýmýn köründe
Dumanýyla savrulduðum sahramdýn.
Kitaplar yazýp devirdiðim,
Mýsralar sarýp yolladýðým
Ve söndürdüðüm fenerler nispetince
Hain bir pusuyla kendimi vurduðum
Vurulduðum cancaðýzým
Vurulduðum…
Ýþte sen,
Ümit ektiðim sabahlarýmýn
Hazan akþamlarýnda
Bir yudum sevdana
Muhtaç çocukluðumdun…
Ve unutturduðun her kederin
Üstesinden gelinen
Felaketimdin, yaþamaya gayretle
Ve söndürdüðüm fenerler nispetince…
Eksikli bir þiirin alýn teriydin.
Bu gece yine
Elim þakaklarýmda...
Umutla sarýldýðýn hasretimin
Küskün yastýk korkularýyla
Unutamadýðýn bir rüyanýn
Huzuruna muhtaçtýn belki de...
Ve kim bilir bencileyin bir acýnýn
Ýçine yürümekteydin bodoslama
Alnýna nakýþlanan
Anýlarýn tazeliðinde…
Söndürülmüþ fenerleri yak ardýmdan
Uykusuz bir geceye and ver yine
Böl yeminlerini üçe beþe
Böl gücün nispetince
Bölündükçe çoðalan
Sana dair sevgilerimle...