EFKÂRINA GELDİM GÜLÜM
Efkârýna geldim Gülüm.
Aldým kâðýdý, kalemi elime
Senin için þiir karaladým.
Düþtü aklýma iþte birer birer
Bildiðim en güzel sözleri
Senin için sýraladým.
Ne sözler bilirmiþim meðer...
Nerede saklamýþým bunca güzel laflarý.
Birde bana kaba-saba adam derler.
Bak be Gülüm.
Ne demiþim senin için;
“Gözümün nuru, Gülümsün,
Kýrda yetiþen çiçeðim,
Bülbülümsün.”
Efkârýna geldim Gülüm.
Çýktým gezdim dað baþlarýný,
Kýr çiçekleri topladým.
Kuþlarý seyrettim.
Rengârenk kuþlarý.
Daðlarýn hiç bu kadar güzel olduðunu görmemiþtim.
Nerden görecektim ki be Gülüm?
Ben daðda mý büyüdüm?
Kýt- sat hatýrlýyorum iþte.
Üç-dört yaþlarýndaydým.
Bir daðýn eteklerine kurulmuþ küçücük bir köyümüz vardý.
Birkaç koyunumuz, bir atýmýz, bir de eþeðimiz.
Üç kardeþtik o zaman.
Ben en büyüðü…
Geçinip giderdik iþte.
Köy hali…
Kendi yaðýnla kavrulup gidersin.
O zaman görmüþtüm daðlarý,
Kuzularý otlarken…
Ne bileydim böyle güzel olduklarýný.
Terk eder miydim buralarý.
Hoþ, beni dinleyen kim olurdu ki…
Bir gece silahlar patladý.
Uyku ile uyanýklýk arasýnda evimizin yandýðýný gördüm.
Sabah olduðunda, anamýzýn eteklerinin altýna tavuk civcivleri gibi toplanmýþtýk.
Babam bir köþede aðlýyordu.
Ýlk defa o zaman gördüm babamýn aðladýðýný.
Neyse, yükledik pýlý-pýrtýyý,
Geldik þehrin varoþlarýna.
Þehir dedikleri buymuþ demek,
Bizim köyden büyük köymüþ demek.
Zor bela bir gecekondu yaptýk.
Soktuk baþýmýzý içine.
Birkaç yýl debelendik durduk.
Kendimizce kendimize bir düzen kurduk.
On dört yýlda tam dokuz kardeþ olduk
Anam sanki kuluçka makinesi…
“Ne olacak ne edecek” diye düþünen var mý bunca çocuðu?
Yedi erkek iki kýz.
Dur neydi adlarýmýz.
Baþta ben Hasan…
Ali, Osman…
Dördüncüsü neydi lan.
Valla uzun zaman oldu görmeyeli.
Adýný unuttum gardaþýmýn.
Ama küçük kýz Elif’ti.
Bir gözleri vardý.
Türkan Þoray’ýn gözleri halt etmiþ.
Kirpikleri ok gibi, karakaþlarý kalem gibiydi.
Bir onu kucaðýma alýr severdim.
Çok mazlumdu.
Gözleri sulu suluydu.
Boncuk boncuk aðlardý.
Yemin olsun, yüreðimi daðlardý.
Of be.
Efkârýna geldim Gülüm.
Dokuz çocuk. Ana, baba, bir aile.
On bir baþ. On bir dert.
Yükledik omzumuza aðrýyan baþlarýmýzý.
Delikanlý olmaya, býyýklarým yeni terlemeye baþladý.
Yaþým on sekiz; ya var ya yok.
Komþunun kýzýna kaydý gönlüm.
Dur hele. Neydi adý?
Ya bende kafamý kaldý.
Zaten iki defa bakmýþtým gözlerine.
Birincisinde kýz, gözlerime güldü.
Ýkinci baktýðýmda, þu talihe bak be.
Anasý gördü.
Sen yeme, içme git anama söyle.
O da babama.
Çaðýrdý beni babam karþýsýna.
“Sen komþunun kýzýna bakmýþsýn.” Dedi.
Ben kem-küm ettim ama tokat ense köküme indi.
Yýldýzlarý saydým.
Neymiþ efendim.
Komþunun kýzýna bakýlmazmýþ.
Komþu namus demekmiþ.
Eðer alacaksan o kýzý,
Tek çaren beklemekmiþ.
Biz de razý olduk kadere.
“Bir daha olmaz” diye
Söz de verdik pedere.
Efkârýna geldim Gülüm.
Anlatmazdým bunlarý kimselere,
Paylaþmazdým derdimi.
Ýnsan bir kez taviz verdi mi?
Vururlar onu.
Bizi de vurdular Gülüm.
Pazarýn orta yerinde…
Bir balýkçý Temel vardý.
Tek iþi balýk avlardý.
Bizde tuttuk yanýna tezgâh açtýk.
Anlarsýn ya, geçim davasý.
Geçim dediðimde bir lokma ekmek.
Yarý aç, yarý tok.
Olanda çok, olmayanda yok.
Adamýn caný sýkýldý.
Kaptý yerden koca býçaðý, sapladý babama.
Bende kaptým koca satýrý, vurdum adama.
Babam cansýz… Yatar yerlerde.
Kývranýr, kývranýr… Gelen olmaz.
Benim dünyam yýkýldý bilen olmaz.
Ogün bileklerim demirle tanýþtý.
Hem tanýþtý hem de alýþtý.
Ben içeri, babam mezara…
Balýkçý Temel sakat kalmýþ.
Ýþte böyle hayatýnýn kinci perdesi…
Ýkinci perdesinin ikinci günü seni tanýdým.
Yattýðým yastýðýn altýnda unutmuþlardý seni.
Yani senin resmini…
Benden önce yatandan bana miras kalmýþtýn.
Yýllarca sana baktým tek kadýn olarak.
Senin gözlerinde eriyip, senin gözlerinde solarak…
Gençliðim, ranzanýn demirlerinde kaldý.
Rutubet kokan hizbe yerlerde…
Alýþkanlýk kötü þeydir Gülüm.
Bir alýþtýn mý güneþ görmeyen odalara,
Ya da bir etiket taktýlar mý boynuna,
Sen hep onunla anýlýrsýn.
Ben her þeyi bir çýrpýda silerim dediðin an,
Yandýn demektir Gülüm.
Yanýlýrsýn.
Efkârýna geldim gülüm.
Dumanlar geride kaldý.
Güneþi gördüðüm ilk gün senide yanýmda taþýdým.
Bir umutla çýktým.
Bir umutla koþtum.
Babam zaten topraðýn altýndaydý.
Anamý, kardeþlerimi bulmak için kenar mahallemize gittim.
Kenar -menar deðildi artýk mahallemiz.
Devletin emriyle gitmiþ bizim evlerimiz.
Yerine villalar konmuþ.
Bu kör olasý yerler bizde de hazineydi.
Þimdi de hazine.
Þimdide devletin malý…
Anam demiþ ki; ya devletin, ya bizim olmalý.
Sen misin bunu diyen…
Dozerler darmadaðýn etmiþ evimizi.
Bir daha kuramamýþ anam yuvamýzý.
Daðýlmýþýz.
Dokuz kardeþ dokuz yerde.
Dokuzumuz ayrý dertte.
Baðýrdým, çaðýrdým, isyan ettim.
Tekrar kendimi buldum içeride.
Efkârýna geldim Gülüm.
Þimdi gözlerim sulu.
Alýþtým ya bir kere girmeye içeriye
Ýçeriyle dýþarýsý benim için suyolu.
Efkârýna geldim Gülüm.
Ellerim donuyor.
Parmaklarým morarmýþ, dudaklarým kanýyor.
Baþkalarý sýcak odalarýnda ýsýnýrken,
Benim sadece içim yanýyor.
Ben artýk nöbetçi suçlu gibiyim.
Nerede faili meçhul bir olay varsa, ben onun failiyim.
Devlet gelir tutar beni, jandarma polis kýlýðýnda.
Zaten benim devletle kaç defa iþim olduysa,
Jandarma, polis ya da gardiyan…
Ha unutmadan söyleyeyim.
Birde dozerleri duydum.
Evimizi yýkan, ocaðýmýzý yakan.
Þimdi gelirler.
Ben her defasýnda suç ortaðým olarak seni göstertirim.
Koyarým siyah-beyaz resmini masanýn üzerine;
“iþte bu da benimleydi” derim.
Seni devlet arar güzelim. Her yerde.
Bir bulup getirseler de, bir görsem gözlerini.
Doya doya bir baksam.
Kýrýp da bütün yasaklarý, ellerini tutsam…
Ben hiç kadýn eli tutmadým Gülüm.
Ne olur sanki seninle geçmiþi unutsam.
Efkârýna geldim Gülüm.
Demedim mi sana, bak devlet geldi.
Yine vurdu kapýma,
Yine zanlýyým ben.
Ben yalnýz iþlemedim bu suçu.
Yine suç ortaðým sen.
Gücenme be Gülüm.
Baþka yol mu var seni bulmak için.
Bende bilirim.
Hiç olmayacak benim; ne ellerin, ne gözlerin ne de simsiyah saçýn.
Resmin benimledir ya Gülüm.
Benimle olmak en büyük suçun…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.