BEN AĞLIYORDUM
Yaðýyordu tane tane, ince ince
Saklýyordu her bir günahýmýzý,
Yaðdýkça kendinden önce inenlerin üstüne,
Sessizce, usulca yaðýyordu,
Ben aðlýyordum.
Bir kar yaðýyordu,
Þehre, okulun bahçesine,
Babamýn yazýn kullandýðý harman yerine,
Çarþýya, pazara ve gönlümün üþüyen yanýna,
Kar yaðýyordu, ben aðlýyordum.
Bir kar yaðýyordu,
Az ileride yürüyor iki sevgili el ele ve sonsuza,
Bizim sokakta, karýn üstünde,
Koþuyordu bir topun peþinde üç beþ hergele,
Karþý komþunun kýrmýzý tuðlalý damýna,
Kar yaðýyordu, ben aðlýyordum.
Sanki akþam üstüydü,
Birazdan batacak güneþ yoktu baþým üstünde.
Karamsarlýðýn koynunda kývranýyordu zaman
Belki de öðlen vakti, bu an
Bak iki kiþi daha yürüyor, evimin olduðu sokaktan,
Ben aðlýyordum, kar yaðýyordu.
Bir ara yaðmayacak gibi oldu, kar
Sanki asýlý kalýyordu havada, yani
Bana mý öyle geliyor, ne?
Gün boyu dünyayý seyrettiðim pencereden,
Mahkumu olduðum tekerlekli sandalyeden,
Ben aðlýyordum, dýþarýda kan yaðýyordu.
17/07/09
Muhlis KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.