Adý Nilüfer’di Olaðanüstü güzelliðiydi efsanesi Güneþ boyun büküyordu Aydýnlýk köreliyordu ýþýðýnda Ve güzelliðinde tüm çirkinlikler yok oluyordu Susmuþ bir yalnýzlýk þehriydi yaþadýðý Yasaktý aynalar kendisine Çünkü yok olacaktý Su üstüne oturacaktý beyaz bedeni Yüreðinde titreyen korkularý yaþýyordu Bir gün, bir gün olmamak.., Söyleyememek þarkýsýný Dünden bugüne Rüzgarla birdi etekleri Kirazý öpmüþ dudaklarý Gülümseyemeyecekti.. Günler geçiyordu Büyüyordu içinde kendini görme tutkusu Sözcükler bile bilmiyordu anlatmayý Sabah güneþiyle bir gün, Uyandý apansýz Susamýþtý bir damla suyun tutkusuyla Koþtu su kenarýna Eðildi bir kuðu edasýyla Gördü aksini suda Aþýk oldu birden kendine Maviliklerden kopan fýrtýna gibi Acýmasýz karanlýk belirdi Zaman yok oldu yaþamda Dönüþtü gözlerinde ateþten fer Ve oturuverdi su üzerine N Ý L Ü F E R
KATRE
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sernur Kekik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.