Yitik Çocukluğum

yarým kaldý çocukluðum

köyümde býraktýðým

bahçemde dut aðacý

tepesinde yaramaz bir kýz



gözleri ýþýl ýþýl sevgi saçar

her bir yana yýldýz yýldýz

elinde bir teneke

kaçmasýn diye arýlar kovandan

tembihli babasýndan



uçuþuyor arýlar

yetiþ küçük kýz

tamtamlara baþlama zamaný

çalýyor da çalýyor



korkuyorlar mý acaba

bu arýlar benden

onun için mi sarýldýlar

erik aðacýnýn dallarýna

hep oraya konuyorlar



oysa küçük kýz

en çok dut aðacýný sever

dalýna da bir salýncak

karný-mý acýkmýþ bereketli bahçe

mis kokulu erik domatesler



o günden kalmýþ bu huyu

iþi iyi yapmanýn ödülü

önlerine konulan bir parmak deðil

bir sini dolusu bal

yer yiyebildiði kadar

Nuray Ulusu Þanlýsoy


Sosyal Medyada Paylaşın: