HUMMALI AŞK

Can damarýndan sessiz düþer nabzý þiirin,
Masada birkaç damla siyah mürekkep izi.
Saðlýðýnda kýymeti bilinmeyen þairin,
Ölünce anlaþýlýr ne hazindir son sözü.

Istýrabý derinden yaþar yalnýz ölümün,
Mukaddestir þiirde her acýsý zulumün,
Kim haykýracak þimdi matemini gülümün?
Bir harfin sancýsýyla er kararýrdý gözü.

Uçurum oluþurdu aklýyla arasýnda,
Sevgilinin hançeri gizliydi yarasýnda,
Mýsra mýsra kâðýda dizilen sýrasýnda,
Yangýnýn ortasýndan baþa koyardý közü.

Görürdü kalp gözüyle ceylanýn sekiþini,
Ardýndan kurtaðzýnda zorla can çekiþini,
Âdilce düþünürdü her lahza hak iþini,
Veren candandýr diye pek çok sayardý azý.

Ne yemeye bir ekmek nede kalmaya bir ev,
Ýfþâ etmese bile yanardý alev alev.
Kalemin gölgesinde eridi koca bir dev,
Hummalý aþk derdine dayanamadý özü.


Sosyal Medyada Paylaşın: