KARALAMA

Hayat basamaklarý, koþar adým geçilmez.
Öyle tatlý ki ömür, su misali içilmez.
Gökkuþaðýna bir bak, günsüz rengi seçilmez.
Doðduðun günü unut, yazacak kalem yoksa

Çocukluk ile gençlik yaþarsa bu ihtiyar.
Gurbet de vatan olur, þen gönüller bahtiyar.
Erken gelirse bu yýl kýþ sallanýr tahtýn yar.
Al sana bunca kanýt, bulacak kimse yoksa.

Kimine sevinirsin, saymazsýn bunalýmý.
Bazan düðmlenir yýl, hiç sormazsýn halýmý.
Bak bir tadýna, koyma su, bozarsýn balýmý.
Duyduðun doðru mudur görecek göz yoksa?

Deðirmen hep dönerken, bize fýrsatlar sunar.
Dünya çoban aldatan! insan bilir ve kanar.
El atsa tutamaz ki, hayale niye yanar.
Aðaç gibi sabittir, kalacak yeri yoksa.

Kimilerine hamam, bilene de han olmuþ.
At baðlamýþ atalar, þimdi baykuþlar dolmuþ.
Eskiler hayýrla der, kardeþlikler çok bolmuþ.
Vatan kutsal olur mu canýn verecek yoksa?

Götür de sevdiðime, yüce daðlardan aþýr.
Uzklardan rüzgârlar, güzel kokular taþýr.
Çiçeklerin hepsi hoþ, nergise gül yaraþýr.
Bahçe neye yarar ki, gezecek aþýk yoksa.

Yorgunsun ahu gözlüm, sevmektir aþk yasasý.
Her a’ný nimet ama, çile bunun safasý.
Aklýnla dolaþýp dur, dünya maþuk kasasý.
Nasýl söylenir bilmem, tutacak elin yoksa.
12.02.2008
Ahmet Çelik
Ceyhan

Sosyal Medyada Paylaşın: