..........................................’’ Ýnsanýn kendini feth etmesi zaferlerin en büyüðüdür.’’ EFLATUN
Bütün dürtülerimi tek karta versem bile
Onu harcayamam
Onsuzluða katlanamam
Tek bir yangýn yeri görünürken ufukta
Rüzgâr eser toz dumana bürünür bilinç
Boylu boyunca uzanýr bir esmerlik
Tükenir varsýllýðým tipiler gibi tükenir
Hüzün ne umudun peþine takýlýr
Ne de üç arþýn geri kalýr
Ortalýkta dolaþýr durur öksüz bir sevinç
Þimdi yakalayýn yaka paça onu
Duruþmalara götürün insafsýzca
Ýsterseniz
Nasýrlarýma kök salan andýzlarý
Çarmýha gerin
Aldýrmam
Yol çizgilerimi kim siliyor güpegündüz
Köprülerimin payandalarýný kýran hangi kuþku
Belli deðil
Hiç deðil
Ben ki tüm sorgularý ezbere bilirim
Kýrýlmýþ ýþýklarý baðlamayý sorun bana
Yürekleri daðlamayý
Neden çýlgýnlar gibi güldüðümü
Ve kuþkularýmý
Tam orta yerinden nasýl ikiye böldüðümü
Bir bir söylerim
Bütün dürtülerimi tek karta versem bile
Onu harcayamam
Yoksunluðuna dayanamam
Onunla tutunurum Samanyolu’na
Ve yalnýz onunla kýrarým zincirlerimi
Güvenirim varlýðýna
Sesim odur
Nefesim ondan gelir
Takaslara korkusuzca girerim
Servetime deðiþirim ölümü
Sýkýca saklarým avuçlarýmda
Namerdim harcarsam eðer
Dermansýz kalýrým iþte o an
Dilim tutulur
Þiirim susar
Ýmgelerim alýr baþýný gider uzaklara
Yokluðunda kahrolurum.
Necdet Arslan