YALNIZKEN OLUR HER ŞEY
Hayatýn en aðýr yükünü yüklenmiþim sýrtýma
Adý ayrýlýk,
Ki yaþamak baþlý baþýna külfetken
……
Ey karanlýk sinsice çökme üstüme
Cesaretin varsa akþamdan önce gel
……
Tüm sokaklarýn loþluðunda bir tek ben
Yürüyorum sessizce yýkýntýlarda
Esintiler saçlarýmý yalýyor uðultuyla
Düþmekle düþmemek arasý adýmlarým
Ve nedametinde isyanlarýmýn
Gölgeden tetikler çekiyor parmaklarým
Hatýralarým dökülüyor düþlerimden
Kan revan ellerim
Bildiðim hiçbir þey’e benzemiyor gece
Dokunamýyorum inen tülsü siyahlýða
En korkunç tuallerden fýrlamýþ yüzler gibi gölgeler
Kanýma iþliyor
Soðuk terler boþalýyor bedenimden
Gel sakla beni ýþýklara,
Boðuluyorum
Görüntülerden
Ey yalnýzlýk sessizce sokulma yanýma
Cesaretin varsa vuslattan sonra gel
Kimsesizliðin ortasýnda bir tek ben
Yýkýlýn tüm ördüðüm duvarlar
Açýlsýn ufkum, doðsun yeni bir gün
Heyhat…
Yalnýzým
Ah yalnýzým
Sadece beni anlýyor
Yalnýzlýðým.
Zaten…
Kimse istemiyordu benden baþka
Oysa yalnýzlýk
Yaþama anlam katýyordu sevda kadar
Yalnýzken yollar uzundur tül gibi örter gece
Yalnýzken dökülür yýldýzlar ellerinden
Yalnýzken duyarsýn sessizliðin sesini
En derinden
Yalnýzken düþünürsün
Yalnýzken aðladýðýn gibi
Vuslat hayali yalnýzken kurulur
Ve ancak
Yalnýzken ölünür
Yalnýzlýktan
Hüseyin AKOVALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.