DENİZİN GÖZLERİ

gündüzün sýcaklýðýna
geceye serinlik yüreðime yaðmur dokunur
balkon demirleri ýslak
merdivenler sessiz
yalnýzlýk motive etmiþ beni
avunuyorum
bir þeyler konuþmak istiyorum birileri ile
kanepelerin üzerine baðdaþ kuruyorum
þiir yazmak istiyor caným
kelimeler bulamýyorum
yorgunluk demir parmaklýklarýn arkasýnda
ben ise borçluyum birilerine karþý
kaþýmak istemiyorum eski yarayý
yeterince ceza almýþým
ben müebbet
birileri hiç yok
hiç yok
yaðmur durdu rüzgârýn arda kalaný son perdeyi yýrtýyor
kibrit kutusu odalar
alev parlamasýna göðüs geriyor
eriyor yüreðimde bilinmeyen
birileri yok
hiç yok.
gece demini alýr
Ýlk gemi kalkar gider
ardýnda iz býrakmadan.
boþ odalarýn sessizliðinde çýrpýnýr kuþkanatlarým
umut, seni ne kadar çok sevmiþtim
umutsuzluk diye bir kavram var mý?
sorgularken kendimi
oysa ayný morgda serinledik seninle
denizin gözleri aðladý.
o þiirin son mýsrasýnda
tek kurþundu umuda atýlan
ayrýlýk
usulcana uzanýyor ellerim
býraktýðýn yerden devam etmek gibi bir þey arzu eder gönlüm
kýyamam ben sana en sevdiðim
umudumu yitirirsem
vur beni
niye uzandýðýmý bilmesinler asla.



Sosyal Medyada Paylaşın: