SENSİZLİK ACISI ZORDU İSTANBUL

Yýl bin dokuz yüz seksen beþ idi
Þubat dört olmalýydý ayrýldým senden
Bilirsin güzel Ýstanbul hiç istemeden
Aþýktým her þeyden önce sana ben.

O güzelim Sultan Ahmet camine Süleymaniyene
Ben minicik üç bebelerimle yollarýnda camilerinle
Kapalý çarþýna biterdim eski Osmanlýca kitaplarýna
Dalardým sanki salkým salkým sarý üzüm baðlarýna.

Parklarýn mis kokulu havan yarardý bana
Ben zaten Marmaralý bendeniz Balýkesir`in Balya kasabalý
Beþiktaþýn Ihlamurun yüksekten bakar denize
Aðaçlarýn uzunca anýmsatýr memleketi kanýmca.

Caným çeker kaným çeker her an seni Ýstanbul`um
Ben bir Allahýn kuluyum sana ölesiye sevgi doluyum
Hayallerinleyim ya hep illâ yine de daha da derinlere dalmaktayým
Geliyor muyum yine sana hep sende mi kalmaklardayým
Karacaahmet beni yine bekliyor inandým anladým gayrý
Biter babaannem böylece bu uzun ayrýlýk kahrý
Bu ne sevdaydý ay Ýstanbul senden bana dünyanýn en alâ hayrý.




Müfide DECDELÝ
11/07/2009/Cumartesi
Saat:03/03/ÝZMÝR

Sosyal Medyada Paylaşın: