Feryat

Bana öyle gelir ki; boþa kürek sallarýz.
Mektuplarýn hepsini, yanlýþ yere yollarýz.

Hâlbuki hep; “birlikten kuvvet doðar” deriz de,
Tek tek gider yüzmeye, boðuluruz denizde.

“Benlik” girmiþ damara, çýkarana aþk olsun,
Hep omuza basarlar, çýktýðý yer köþk olsun.

“Güç bendedir, kanun ben; uygularým haliyle”,
“Uðraþacak vakit yok, ne Ali ne Veliyle”.

“Ben hayatý yaþarým, bana nedir baþkasý.”
Bilmezler ki yok artýk bu iþlerin þakasý

Devletime þan olsun, yaþasýn hünkârlarým.
Pekâlâ ne olacak, sefil cefakarlarým?

Adalet; bir devletin en önemli ayaðý,
Hep kendinize mi bu, maaþ artýþ kýyaðý?

Bizler ulufe deðil, hak olaný isteriz
Engel ise kanunlar, “tez düzeltilsin” deriz.

Kendimizi vatanýn; öz evladý sayarýz.
Söz konusu vatansa, canýmýzý koyarýz.

Amma… Ne yalan deyim, buruktur yüreðimiz
Çökmeye çok az kaldý; evimiz, direðimiz.

’Dilenci’ sanmayýn ha alýn teri akýttýk.
Baþkasý hak ettiyse, fazlasýyla hak ettik.

Duymayanlar da duysun, þu þekilde bir söz var:
“Biri yer biri bakar, kýyamet ondan kopar”


(2009/7/Konya)
Sosyal Medyada Paylaşın: