ÇİLEKEŞ İNSAN

Çöl kumlarý arasýnda yuvarlanan,
Yollarda usanmadan Allah’ý anan,
Kutsal beldelerde imanýný artýran,
Dizlerinin baðýný korkusuzca çözen,
Kemiyeti gözler önüne sermeyen,
Ufukta güneþ gibi parlayan çilekeþ insan…
Bir insan var karþýnda duran,
Bu þahýs ister Kâfir olsun,
Müþrik, Yahudi hatta Mel’un,
Ona Allah’ýn nimetini takdim edin,
Yeter ki imandan mahrum kalmasýn,
Ýman dünyanýn en ücrasýna uzansýn.
Ona say edip çöz, dizlerinin dermanýný,
Ruhunu kurban edip ser gönül harmanýný,
Umut yüklü gözyaþlarý selam versin,
Acýmak mý?
Hayýr, hayýr, ehad, ehad diye
Bütün zalimlere hakký haykýrsýn...
Yüce Allah, gerekli emirleri veriyordu,
Onun emrini yaratýlan kalp bilmeliydi,
Ýnsan için yapýlmasý gerekenleri,
Ruhuna ilmek ilmek örmeliydi…
Düþünen insan, düþünen insan dedim,
Çünkü insanda akýl vardý, vicdan vardý,
Bu akýl, acaba akýllýlýk mý yapýyordu?
Akýlsýzlýkla, batýl olanlara mý tapýyordu?
Haktan baþkasýna tapmak ha! Yazýk yazýk!
Nefis için istenilen madde ise acýmasýz,
Ýnsan, bu maddeyi kendine sanýyor azýk,
Rabbine eðilmeyen ruha yazýk yazýk!
Sular tükense de, Rab’dan ümit kesilmez,
Bilek güçsüz olsa da rakibine yenilmez.
Baharýn ilahi süslerle donanmasýný,
Ýnatla görmezlikten gelen bakar körler;
Hangi tuzaklarý kurarak daðlara çýkarlar,
Yuvarlanýrlar, koþarak ya da koþmayarak,
Bir çukur var; laðým mý yoksa Cehennem mi?
Belden aþaðýsý tutmayan felçli hastanýn,
Yanýndan ayrýlmak istemiyordu, aç kurtlarý…
Kar fýrtýnalarý arasýnda kalbi oduna dönen,
Býyýk ve sakallarý dikenden ayýrt edilmeyen,
Kan damarlarý olmuþtu boru emsali,
Görülmemiþti, bunun hayattaki timsali…
Ýman yüklü kalbin altýnda yatan candý bunlar,
Madde söndüremiyordu, yanan meþalesini,
Kalp fethedilmiþti, iman ateþinde yanan akýlla,
Akýl; Allah’ý bilir ve itaat ederse ancak akýldý,
Gerisi boþ beþikten geriye kalan çakýldý…
Ehad sözünden dönmeyen Müslümanlar,
Sadece Rabbimiz Allah; dedikleri için,
Vatanlarýndan çýkarýlýp aç, susuz býrakýldýlar,
Hunharca bir düþmanlýkla asýrlarca asýldýlar…
Ýmanýn tadýný bir kere almýþtý damarlar,
Yüce Allah’a Ýmaný ve teslimiyeti tattýkça
Vücudu durmadan hak hak diye titriyordu.
Sadýk kalmak, Ýslam’ý yaþamak tek amacýydý,
Lakin taðutlarý ve putlarý ellerinden giden,
Milyonlarca þeytan diþli, zehirli yaratýklar,
Tarumar etmek için imaný, siperin gediðinde,
Küfründen kalbinde saklý zehirli fikirleri,
An geçirmeden kirpi gibi zehirli dikenleri,
Ýnananlarýn yüreklerine fýrlatýyordu,
Ýnsanlarý sömürebilmenin yollarýný,
Yürekten Rabbimiz Allah diyenleri,
Ansýzýn hile, tuzak, tahriklerle vurabilmek,
Tek çareleri masum insanlarýn kanlarýný emmek,
Emdikleri kanlarý zehirleyip þerbet diye içirebilmek…

20.10.1990
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: