Gecenin sessizliðinden bir þiir yazýyorum sana... Sen ki; benim içimi cayýr cayýr yakan bir ateþ parçasý... Sen ki; en büyük mutluluðum... Sen ki; gecelerimin düþmaný.. Sen ki; gündüzlerimin tek hayali,tek dostu.. Sen ki; damarýmdam akan kan kýrmýzým... Sen ki; hayallerimin beyazý,düþlerimin pembesi.. Sen ki; gökkuþaðým... Sen ki; yüreðimin tek isteði,beynimin imkansýzý... Sen ki; en vazgeçilmezimken,vazgeçmek zorunda olduðum... Ve sen ki; bunlarý hiç bilmeyen... Yüreðimde ki yangýný kim söndürecek þimdi ? Hani sen gittin ya.. Cezalý bir çocuk gibi,boynu bükük... Çaresiz,mutsuz ve umutsuz.. Her gülüþ,bir ölüþümdü benim... Ve her eskiyi anýþ,geçmiþin davasýný yapýþ,parçalayandý beni... En derin yaralar kapanýyorken, En büyük acýlar unutuluyorken, Ben neden unutamýyorum acaba... Her ’unuttum’ deyiþimde,hatýrlattýðýn için mi kendini? Yoksa ’imkansýzlar’ sevilir ya hep,ondan galiba... Hep can acýtana susarýz,içmek isteriz kana kana... Sana bu kadar yakýndan ve ayný zamanda uçurumlar kadar mesafeliyken... Birgün daha bitti iþte... Bir yaprak daha düþtü takvimden.. Yapraklar kopmasa artýk, Saymasam günleri.. Keþke.. Keþke imkansýz’ým olmasan... Sosyal Medyada Paylaşın:
anqeLqirL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.