Kalbim Kere Kalbin Eşittir Sonsuzluk

kalbim bilmem kaç kere yanlýþ
seni bilmem ne kadar sevdim
seni kýrlara benzetmek isteyiþimi
öðlen güneþi ýssýzlaþtýrýnca yüz hatlarýný
suç ortaðý iki ergen gibi ayrýlmak istemeyelim diyorum
ben senin terli kollarýný silmeliyim avuçlarýmla
öpmeliyim ter kokulu alnýný
sen etmezsin biliyorum aklýn hiç etmez ama ne var gözlerin kabul etse
sana hiç benzemeden seninle seviþmek istediðimi

bitki kökü gibi kokuyorsun
parmaklarýný saplasan kalbime
saçlarýný gözyaþlarýmda yüzdürsen
aðaç olur mu?
yosun tutar mý?
sen vardýn seni tanýmadan da önce
seni tanýmak da vardý
güneþin gözümü kamaþtýrmasýna aldýrmadan
kucaklardým seni her sabah
saat 10 sularýnda
parmaklarýmýn arasýndan sýzar
dokunurdun yanaklarýma

’saçma’ derdin
’aþk bu’ derdim
ben seni ve uzak yollarý düþünerek þairleþtim
kaskatý bir kasaba yalnýzlýðýyla düþleþtirdim
gözlerini aramayý
tonlarca yüküm vardý
ama sen gene de bana beni terk etmiþliðini emanet ettin

’beni sevmeeee
neyimi sevdin yaaa benim’ derdin
bisikletim ve kýz kardeþim
niçin olmadýysa seni ondan sevdim
ve sonra ben sende korumanýn en güzelini öðrendim
saçlarýna karýþmýþ minik çiçek tanelerini
’ama ben güzel deðilim ki’ deyiþindeki güzelliði
ve aklým iki karýþ havada
aðzýmý yayarak konuþuyorsam
’gözlerimizin manasýný okuyalým’ oyununda

þimdi mor bir hüzün tarlasýnýn ortasýnda
açýk yeþile düþkünlüðüne düþkünleþtim
gözümün önünü göremiyorum sabahlarý zor ederek
uyumadan uyanýyorum sensizliðe boðazým düðümlenmiþ
akþamlara sana ulaþmalarla dolu gerekçeler yükleyerek
bu sabahlarý sevmiyorum
oysa saçlarýmýn renginde severdin çayý
baþka kimse veremezdi o sevginin tonunu
saçlarýmýn rengindeki çayýný yudumlarken söylerdin
bana inanmadýðýný...
bana deðil belki sözcüklerime ihtiyacýn olurdu ama
beni sevmezdin...

fotoðraflarýnda boþluða gülümserdin
karþýnda kimse olmazdý
aklýnýn ucunda ben
bence evcilik oynardýn
kocan doktor
ben annenin oynamayý yasakladýðý
aðzý biber sürülesi pis yalancý
oyunbozan numaracý
gülerken aðladýðýmý bilmezdin...

içi keman dolu þarkýlarýmý
sana verirdim
kendini saklaman için sýrf sana yardým olsun diye
benden nefret ederdin
beni benden kýskanýrdýn
aklýnda aþýklýðým olmazdý
seni herkes sevmiþti sense bir tek birini
benim bir tek birim de sendin
beni kimse sevmemiþti sen de sevmemiþtin
sevmediklerinin içinde en güzel beni sevmezdin
senin tarafýndan sevilmemekte üzerime yoktu
sen benim
beni en güzel sevmeyenimsin
vah vah vah vaaah ne mutlu bana
senin böylesine özelinim
yeryüzü kadar eþsiz
ve bir o kadar yalnýz


þu kahrolasý not:

matematikten hep sýnýfta kaldým
abaküsüm hep yýldýzlar olduðu için
kararýný tutturamadýðým söylendi hiçbirþeyin
kendimle seni toplamaya çalýþtým
mutsuzluk çýktý
kendimi sana böldüm paramparça bir yalnýzlýk
kendimden seni çýkardým ölüm
kendimle seni çarptým aþk çýktý
hepsine razýyým da
ah bu ayrýlýk yok mu? ...
göz altlarýnýn hafif þiþliklerinden öpmek istiyorum seni
gözlerinin yanlarýndaki hafif kýrýþýklýklardan
sol kolundaki nedeni belirsiz esmer yara lekesinden
seni üzgün bir serçe gibi baþýný öne eðiþinle seviyorum
saçlarýný arkadan toplayýþýnla
bana hoþçakal öpücüðü vermeyiþinle
sen öyle simitimiziden dökülen susamlara gelen kumrular gibi
telaþlý o taptatlý çocuk bakýþlý
ben ayný yuvasýna bir daha dönemeyen balaban gibi sonsuzlukta...

Kaðan Ýþçen






Sosyal Medyada Paylaşın: