burasý en ücrada çocukluðumu yitirdiðim park Ýlk aþkýmýn bana el uzattýðý yer belki de en sevdiðim, tapýnmadýðým tapýnak terk eden sevgilinin býraktýðý ben çileli ihtiyarýn baþýný eðip gülümsediði ah o anlar deyip, elinin tersiyle güneþi silerken kibriti söndüren yaðmur saðanak aþk yine yaþýyordu ölüme meydan okuyarak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
karbulutu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.