İnsan Yazıtı

Defolu;
ama marka!
Ýnsan...
Kalitesi,
referansý
defosunda...

Hani þu
Cennetten kovulan kulun
çocuklarýyýz.

O günden bu yana O,
beþer dedi bize:
Þaþan!
Bütün hýþmýmýz
kendimize oldu,
birbirimize...

Lanet gibi!

Yedik bitirdik birbirimizi.
Bir o bir ben...
Ýki ben sýfýr o!
Sevdik, korktuk,
baba olduk ve ana;
rezil olduk, razý olduk...

Razý olunan olamadýk!

Þu kovulanýn çocuklarýnýn çoðu akledemedi,
ilk akledence boyun eðmeyi...
Akledip boynunu eðenlerin bir kýsmý ise
ensesine doðru eðdi boynunu.

Tanrý oldu!

Yargýladý,
affetti,
cezalandýrdý;
bazen de boþ geçti...
Çok azý sustu,
burnunu sokmadý baþkasýnýn yaþamýna,
kendi özündeki balçýðý gördü...

Ben ona beðendiðim/beðenmediði elbiseyi giydirirken,
o bana sevdiði/sevmediðim yemeði yedirdi.

Onun caný elma çekerken,
aðzýna armut týkadým.
Öldürdük birbirimizi.
Yok ettik...

Kim daha güçlü vurdu,
ondan sinildi.
Kim daha iyi sundu,
o alýndý.

Kim çýðýrtkansa,
onun çevresi kalabalýklaþtý.
Güzel yüzlüler,
güzel yürekliler...
Þen þakrak yaþanan yaþamlar,
Sessiz iniltilerde buhranlý ölümler
’Ah anam ahlar’ yükselirken göðe,
’oynama þýkýdým’larla tempo tutulan arz bizimdir.

Yýðýn yýðýn doðduk,
sürü sürü öldük...

Doðarken aðlayan,
ölürken sýzlanan bizim yaþamlarýmýzýn aslý
aralardadýr:
Arada arada yaþayan insan!
Marka; ama defolu insan!

Öleceðiz bir gün ve
mezar taþýmýz olursa bir yerlerde
ona yazýlacak sadece
bir ’huvelbaki’ terennümü...

Ýki vakte kalmadan da cismimiz
ve adýmýz silinir dünyadan...
Kemik ara bulasýn, toz olacaðýz,
toz!

Dedenin babasýnýn adýný bilmeyen sen,
torunlarýn hatýrlayacak mý sanýyorsun
seni?

Vur kabadayý!
Al koçum!
Verme kýzým!
Oku hoca!
Geçir!
Kýr!
Üfür babalýk!
Kinlen!
Aban!
Köpür þerefsiz!
Öldür despot!
Döv! ..

Sev be sev...
Yandan yandan deðil;
tam ortadan,
özünden
yaþa ve öl...

Bir avuç havayýz
biz!

Üfledi doðduk...
Öf ile öleceðiz...
Sosyal Medyada Paylaşın: