çekilirken karanlýk puslu sokaklardan,
yaðmuru çaðýrdým sesizce,
güneþi görmedim..
ne zaman baksam gökyüzüne,
ölüm duruyor.
kapayýp gözlerimi
bir melodi saplýyorum düþüncelerime.
kalbime bir býçak saplanmadan önce.
çocuklar var burda,
zayýf ve güçsüz
çocuklar..sözsüz,gülüþsüz.
babalar yok hiç
çocuklar yetim,
çocuklar öksüz..
ne zaman açsam kulaklarýmý
feryat vuruyor.
susturup iþitmemi,
bir resim düþlüyorum
süregelen mutluluklarýn,
kýsa süreli dargýnlýklarýn
ve sevgilerin olduðu
bir dünya resmediyorum bulutlara
ama bulutlara bakamýyorum..
çekilirken karanlýk kirlenmiþliklerden
yaðmur gibiydim
baþ aþaðý çakýldým hep
hiç güneþ görmedim..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.