YİTİK TALİHLİ ÇOCUK

Ben yitik talihli bir çocuk,
...ve kader arkadaþým Menekþe.
Bir ayrýlýk akþamý yeryüzüne gönderildik.
Ben yürek yangýný bir vahaya,
O ise,kuþlarýn ninniler söylediði,
Yaðmurun serinlettiði,
Çimenlerin müþfik elleriyle okþadýðý yemyeþil bir yamaca.
Ýkimizde masumduk,
Sadece sevmeyi biliyorduk.
Çünkü sevgi diyarýndan geliyorduk.
Onun geliþine bütün kýrlar sevinmiþti.
Kelebekler arkadaþý,
Arýlar sýrdaþý,
Karýncalar yoldaþý olmuþtu.
Ateþ böcekleri en hararetli buseyi ona konduruyordu.
Ben ise yapayalnýzdým,
Kimsesizdim,
Üþüyordum…
Gecenin gözlerinde uykuya yatmýþtý Güneþ’im,
Ne kader arkadaþým vardý nede bir eþim.
Gözlerimde yaþ,
Gönlümde hüzün,
Alnýmda sevdanýn sýmsýcak teri,
Menekþemi arýyordum.
Yürüyordum bir baþýma.
Yürüyordum yorgun argýn.
Ýzlerimi süpürüyordu hýrçýn bir rüzgar,
Patlýyordu yüzümde þamarlaþan ayazlar.
Yürüyordum….
Hayallerimi ve ümitlerimi donduran duygu yoksulu buzdan korkuluklardan
Adým adým hesap sormaya bileniyordum yüreðimin celselerinde.
…Ve yeminler içiyordum sonu gelmez baharlarda Menekþemle buluþmaya…

Ahmet BOZ
24.06.2009



Sosyal Medyada Paylaşın: