UFUKLARIN ESRARI

Bakýnca rýhtýmýmda, kýzýlýn ahvâlini
Ufukta görüyordum, zamanýn melâlini

Þimdi köpükler yanmaz, durmadan ýþýk bekler
Doðmayan sabahlara, her zaman hazân yükler

Ýklimlerin sancýsý, kuþattý etrafýmý
Süzdürmüyor mevsimler, eritti tavafýmý

Ben sahilimde mahzun, yýldýzlarý beklerken
Çürüyor güneþim hep, sancýlarý yüklerken

Mavinin raksediþi, týpký ben gibi durdu
Dermaným yavaþlarken, teni çileye kurdu

Ufuklarýn esrârý, yine her þeyi örttü
Göklerin karanlýðý, kalbi acýyla dürttü

Nefsimin kýskacýnda, bir eyvâhý açmýþtým
Dönülmez akþamýmda, kor segâhý saçmýþtým

Bütün söz sultanlarý, o an göründü birden
Zaman zamaný aþtý, bir arýnmýþtým kirden

Söz sultanlarý bir bir, bülbül gibi çaðladý
O an içimde sanki, bütün kâinat aðladý

Ýnledi Yahya Kemal, ufkun ötelerinden
Sundu bana ilhamý, yanan güftelerinden

Çýrpýnmýþtý Fuzûlî, aþký yüklemek için
Çaðýrdý neyi Bâkî, seda eklemek için

Ýþte o zaman yandým, eyvahlarýmý tuttum
Bülbülün neþvesini, kor dillerime kattým

Süslendi uzaklardan, Nedim’in lâlezârý
Yok etti içimdeki, çýnlayan âh u zârý

Galip gönül diliyle, ateþe soktu beni
Canlandýrdý aniden, içimdeki gülþeni

Artýk rýhtýmda kýzýl, bana hüzün yýkmýyor
Ufuklarýn melâli, tene eyvah yakmýyor

Köpükler baþka þimdi, ýþýklar serenatta
Özüm nurlarý kapmýþ, ellerim hep muratta

Ýklimlerin sancýsý, çözüldü birdenbire
Peymâneler dönmüþtü, tatlýlaþan iksire

Mahzun deðilim artýk, kýzaran sahilimde
Bir baþkaydým ben bugün, nurlar vardý dilimde

Ey Pervânem süzül sen, kor maksadýna doðru
Aþkla dön, yürü sen, nur berâtýna doðru


Sosyal Medyada Paylaşın: