Issýz yollarda yürürken Hiç korkmadým karanlýktan Ve yýlmadým sokaklarý adýmlamaktan Annemin eteðinede sarýlmadým hiç... Karanlýkta kendi hüznüme basýp Düþüp yüreðimi kanatmaktan korktum O karanlýkta ýþýðýn etrafýndaki pervane kadar yoktum!...
Yaðmurlardan kaçmadým Korkmadým gökgürültüsünden þimþekten Yorganýmý siper etmedim seslere Pýsmadým en kuytu köþelere Ýnadýna ýslattým kendimi iliklerime kadar Sadece sulara hayatýmý kaptýrmaktan korktum Çünkü ben bir damla kadar yoktum!...
Korkularýmdan korktum en çok Bir hüzün girdabýnda kaybolmaktan Hayatýma sahip çýkamamaktan Umutlarýmý tüketmekti aðýr olan Çünkü sadece umutlarýmdý korkularýma karþý gelen Sabýrlarýmý tüketip isyan etmekten korktum Ben ki evren içinde kum tanesi kadar yoktum!...
ZEHRA BARDAKCI 22/06/2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
NADİDEM ZEHRA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.