ümitlerimi söndüren karanlýk geceler ilk defa görüyor sanki dünyayý kýsýk kýsýk bakan gözler neden bilemiyorum açarken birden soluveren çiceklerim hasretler içinde býraktý beni mahdun ve yaþlý gözlerim yaþlar süzüldükçe tenimden aþaðýya yok olan ümitlerim dahada yok oluyor güneþ batýpta karanlýk basýnca yeryüzüne sessiz sessiz iniyor acýlar peþpeþe yüreðime sen dönünce artýk geriye acýdan baþka ne verebilirsinki kaybolan ümitlerimi getirmesin geriye aþka dönsen bile
sema kaçar
Sosyal Medyada Paylaşın:
sema34 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.