KeNDiNi ŞaiR SaNaN aDaM

kendi halinde bir gülüþle baþladý her þey
önceleri güzeldi farkýna varmaksýzýn
gayet þapþal bir sýrýtýþýn ardýnda
uyumadan önce birkaç saniye
ve sonra uyanýþ
midende alýþýlagelmiþ bir acýyla
ve yavaþ yavaþ farkedersin
aynadaki yüz seni incelerken
deðiþen biþeyleri
apansýz bir gün
birden boðazýna takýlan bir lokmanýn
ardýnda biriken dizeler
akmaya baþlar gözlerinden
avare soluk bir kaðýt olur ilk göz aðrýn
amaçsýz bir defteri sýrdaþ tutarsýn ardýndan
sýkar kalabalýk, yalnýz kalmak istersin
en kolay yalnýzken uyunur çünkü
birkaç sabahta bir
akþamdan kalma yeni sayfalar keþfedersin
artýk bitmeye yüz tutmuþ
yapraklarýn sarhoþluðunda
gel zaman git zaman erir gider
köpüklü hatýralar
akrebin maratonunda
ve artýk tek dost dizeler kalýr
kendini þair sanan adama...
az sancýlý hafiften küllü bir gece yarýsý
çýkarýp koklarsýn dünyaný
katlanýp konmuþ iki dize arasýna...
arkaya çevrilen her yaprak
ilmek ilmek geçen günlerin vuruþudur yüzüne
bazen acý bir gülümseme
bazen tatlý bir hýçkýrýðýn gölgesinde
ve üç gün önceki deli çocuk
son defa siler gözlerini
elinde eski bir defter tutan adamýn heyecansýz hecelerinde
bitmiþtir...
kendini kitap sanan bir defteri olmuþtur artýk...
kendini þair sanan adam þairdir artýk kendince...
kendini adam sanan þair...
Sosyal Medyada Paylaşın: