Hayat ne çok þey öðretti deðil mi bize? Gülümsemelerimizin içinde buruk kalplerimiz vardý, Tozpembe deðildi hiçbir þey! Ne içimizdekiler kendini yansýtýyordu Nede biz kiþiliðimizi anlatýyorduk hayata. MASUMDUK!!... Her þeye raðmen tükenmemiþti yüreðimizde ki o içtenlik,sevinçlik Hayatýn mabedi içinde kaybolsakta kimi zaman , Güneþ yine doðuyordu içimizde günbegün… MASUMDUK!!... Sessizce sürüklenirken hayatýn acýmasýzlýðýnda Yaslanacak bir omuz arýyordu yorgun,çaresiz bedenlerimiz. Belki bir dost, Belki de yeni filizlenmiþ bir aþktý masumane yüreklerde aranan bilinmezlikler… Kaçýþ deðildi bu! Benliðinin,yüreðinin seçtiði yoldu sadece.. Ve yine MASUMDUK!! Ýrdelenmiþ,çaresiz hayatlar içinde…
GAMZE ÝLHAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
gamzeilhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.