GulBeyaz
Dolu Vurgunu
GulBeyaz

Dolu Vurgunu


Dolu Vurgunu



Ne çok sarıp sarmaladım kendimi
Üşümemek için yalnızlığımın ayazında

Oysa kendini avutmakmış sadece

Küçükken kollarımı dolayıp,
Kendimi sararak ısınırdım
Anladım ki
O zamanın ayazı teni üşütmekten ibaretmiş

Şimdilerde anlıyorum

Üşümek;
Piç kalmakmış hasretin eşiğinde
Kapı arkasının, rutubetli karanlığında boğulmakmış
Kader denen kahpenin koynunda,
Ruhsuz sevişme dramını sahnelemekmiş!

Üşümek;
Dizlerimde ki kabuk bağlayamadan
Yeniden kanayan yaralar,
Acıya aşina gecelerde
Akan damla damla kan,
Sıtma nöbetlerinde geçen bir ömürmüş


Şimdilerde filize durmuşken dallarım
Yine dolu vurgunu herbir yanım!

Artık sarsam da kendimi sıkı sıkı
Üşür canımın orta yeri!

g.sarıoğlu

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.