Güneşe Küsen Çocukluğum

Güneþ,
Bulutlarla oyun oynayan yaramaz çocuk.
Su bencileyin kýrýlgan.
Tuz,
Gizlenmiþ denizlerin içine,
Saklambaç oynuyor balýklarla.
Benim hiç bulutlardan oyuncaðým olmadý.
Ne çinden geldi oyuncaðým ne maçinden.
Þýmarmak sözcüðünün anlamýný,
Sözlüklerde okudum yýllar sonra;
Ama hâlâ iyice kavrayamadým.

Hiç saçlarýmý taramadý rüzgâr,
Koþamadým uçurtmanýn önünde.
Gökyüzüne bakamadým gözlerimi kýsýp.
Her akþam,
Hayalerimi bir çýkýn içinde duvara asýp.
Hüznüm yüreðimde saklý uyuya kaldým.
Kimseler bilmedi mahzunluðumu.

Bir kenardan seyrettim þen þakrak çocuklarý.
Onlarýn bisikletleri vardý.
Benim naylon papuçlarým.
Bir de sýfýr numara kesilmiþ saçlarým.
Þükür saðlamdý ayaklarým.
Gün yanýðý yüzüme, anamdan gayrý kimse bakmazdý.
Akþamlarý anamýn göðsüne dayardým baþýmý.
Anam yetimim diye aðlardý.

Yazlarý sabah olunca,
Ýçimde hüzün, sevinç harmaný.
Kargýdan atýma biner,
Girindirez deresine çimmeye giderdim akranlarýmla.
Yaptýðým tek yaramazlýktý anlyacaðýnýz,
Göbetlerde ýslanmak,
Güneþin baðrýnda yanmak.
Yine de güzeldi çocukluðum, anamýn kokusu.
Anam doldururdu içimdeki boþluðu.

O zamanlara dair tek yandýðým,
Güneþle arkadaþ olamadým.
Bulutlarla oynayamadým.
Oysa hepsine yýldýzlar kadar yakýndým.
O demlerde topraktý en candan arkadaþým.
Ben topraðý hiç kýskanmadým.
Gün geldi belendim tozuna.
Gün geldi avuçladým.
Koþarken kargýdan atýmla,
Baðrýna yaralar açtým.
Düþtüm,
Üstüm baþým toz toprak oldu.
Açýldý dizlerim, acýdý avuçlarým.
Kimseden utanmadan baðýra baðýra aðladým.
Hiç gülmedi bu hâlime toprak.
Gerçek dostum kimmiþ anladým.

Þimdi,
Ne güneþ bulutlarla oynuyor.
Ne tuz saklambaç oynamayý biliyor.
Kargýdan atým topal.
Çocuklar derelerde çimmiyor.
Ýlaçlý havuzlarda esir hayalleri.
Hiçbiri toprak kokusunu bilmiyor.
Benim babam, akþam olunca eve gelemezdi.
Onlarýn babalarý da onlar uyuyunca eve geliyor.
Anakra,07.06.2009 Ý.K

Sosyal Medyada Paylaşın: