BEYAZ SİYAH

biryaným beyaz,biryaným siyah
beyaz yanýmda kalmýþ
çocukluðumdan kalma gülücükler
çocukluðumdan kalma sevinçler
masum þakalar,el ele tutuþmalar
hep bu yanýmda
çýlgýnca koþup kýrlarda,uçurtma uçurmalar
yoruluncaya kadar ip atlamalar...
yazlýk sinemanýn tahta sandelyesinde
çekirdek yerken hani
esas oðlanýn öpüþlerinde kýzý
gözümüzü kapayýp utanmalar
hep bu yanýmda kalmýþ.
biryaným beyaz,biryaným siyah
siyah yaným örtüyor sevinç gülüþlerimi
utangaçlýðýmý çýkarýyor bilinmezlerden
savaþlar!
bombalar!
parçalanmýþ cesetler!
etler!...
kan kokularý,
barut kokularý,
korkunun çocuklarý...
hep bu yanýmda
açlýklar!
susuzluklar!
yokluklar!
yoksulluklar!...
hep bu yanýmda
utanýyorum sakladýðým gülüþlerimden
bir lokma ekmek
yumruk gibi inerken mideme
daha da artýyor utangaçlýðým
aðýrlaþýyor bedenim kurþun gibi
taþýyamýyorum ayaklarýmý
karardýkca kararýyor bu yaným
beyaz yanýmý gece gibi örtüyor
kayboluyorum karanlýðýmda
çocukluðumdan bir el
tutup çekiyor beni beyaz yanýma
beyaz oluyorum o zaman,ýþýk oluyorum
daðýlýyorum gökyüzüne
sevgi oluyorum,çiçek oluyorum
kokuyorum,buram buram
beyaz oluyorum,
beyaz oluyorum,
beyaz oluyorum...


Zafer Salmankaþlý




Sosyal Medyada Paylaşın: