Ömrümün en uzun yolunda, ne kadar aðaç varsa gülerdi bana,
Belediye iþçileri sulardý onlarý, ben selam derdim yapraklarýna.
Söðüt aðaçlarýnýn dibinde, içi geçmiþ armutlar vardý nedense,
Hiçbir þey yerli yerinde deðildi gittiðim yolda.
Sefer tasýmýn içindeki üç parça patatesten baþka yoldaþým yoktu bu yolda,
Biri benimse, diðerleri merhametime ýsmarlanýrdý.
Yüreðimin götürdüðü son durak, gülen gözlerin asýldýðý yerdi her zaman.
Karþý kaldýrýmdaki börekçi bana bakardý her sabah,
Bense gözlerini hiç görmediðim, buðulu vitrin camýna bakardým.
Çok zor ihtimaldi düþüncelerimi süslemesi,
Her hamlemde parçalanacaktý fiyatýný bile sormanýn suç olduðu su böreði,
Oda istemezdi bilinçlice sona gitmeyi.
Hâlbuki bir ayraçla ayrýlmýþtý romanýn gülen yüzü,
Ýçimden ne olduðunu bilmediðim hisler zorluyordu göðsümü,
Bir gün güleceðim bu yolun tozuna topraðýna derken,
Yüreðimin götürdüðü yer, romanýn bensiz yüzüydü.
Ünal
04.06.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.