Kurþunlarýn da biter...
Acýlar azalýr, doðumun baþlar...
Kelimeler dizilir saf saf
Uykusuzluðuma sebep olan sevdan;
Aþk yitimi deðil, kaybolan yýldýzlardýr
Güneþin doðunca
Yalanlarla öldürme…
Kederli yüzümdü tuvaline yansýyan
Ki soluk resmindi;
Bana cellat gibi son gülümseyiþinde
Hani rüzgar, diner ya
Arkasýndan sessizlik/ koyu bir sensizlik
Yokluk; yaþamýn öbür biçimsizliði/densizlik
Mevsimler de mühürlenir
Kimi zaman yaðmura kimi zaman da kuraklýða
Zaman duraksamýþ
Akrep ve yelkovan saat çentiklerinde kayboluþun
Hani bir gün...
Ben sonsuzluða giden sevmeleri öðrendim
Ve ölümüne aþka...
Ve sýrtýmda oklarla ihaneti/vefasýzlýklarý gördüm
Alevi yanýk, sönmemiþ bir mektup okurken
Özlemin tatsýzlaþtýðýný...
Hasretin bir içli türküye mahkum olduðunu anladým
Hani bir son kurþun patlar ya
Ölünce deðeri artarmýþ insanýn
Ve yine güne
Anlamsýz düþünce kelimelerim
Bir söz/kurþun yalayýnca teðetinden yüreðimi
Sanki rüzgarca kemirdi aþk dolu geçmiþimi
Tatsýz bir özlem ve yanýk bir ezgiye doðru
Yolculuðum sonsuza dek.
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.