Paramparça senin üzerine
Yýkýlmýþým
Ben yýkýk viran
Ben aylak savurgan
Ben yorgun biçare
Yýkýlmýþlýðým
Yalnýzlýðým
Hep senin üzerine
Dondurmuþtum her þeyi
Dokundukça kanayan
Sarsýlan
Feryat figan
Acýlar yoktu artýk
Ben mola vermiþtim sana
Mum ýþýðý gibisin bende
Üflesem
Tüm korkaklýðýnla
Tüm ezilmiþ ve rezilliðinle
Savrulup gideceksin
Oysa ki ben
Mola vermiþtim sana
Oysa ki ben hiç mola vermeden
Hep yürümek koþmak sana
Ellerimle yüreðine kelepçe atýp
Hiç açmamak
Sevgili seninle hayatý yarýlamak
Ve seninle sonlandýrmak
Ki ben mola verdim sana
Havada yol bulup kanatlarýndaki yaþam dürtüsünün kucak kucak uçuþtuðu ben(li) yüreciðim.
Neden ben?
Niye çaðýrýr özlemin gülümseyen gözleri?
Kurtulasým da yok hani.
Gömdüm seni kök vermeyecek yarýnlarýn karanlýk ardýna. Zifirin kucaðýnda taze açtý yemiþ dalým senden yana
Kaldýmý ki, mutluluklar ötelerde, üþünür mü yaz gecesi?
Buza kesmiþ ayak parmaklarým, hissetmiyor bendeki seni
Sokaklarým labirent. Geçitlerim geçit vermiyor.
Þiirlerim küskün zümrüdü-ankamýn uçasý gelmez.
Anlayacaðýn sevgili; þimdi
Mola verdim ben sana
Uzun karlý kýþ gecelerinde kilometrelerce otobüs yolculuklarýna terminalim kapalý. kaza korkusu da yok, kar alabildiðine yaðsýn, yollar buza kessin ne fark eder.
Omzumdaki rütbelerin sökük, yaldýzlý oyuncaklar, sýrma ipler yerine paçavralar baðlý. bilirim ki sürüklemek istemesem de elimde kalacaksýn. Paçavra aþk…
Sözler acýtmýyor. Eylem var hepsi bu. Þarabýn tadý daha tatlý ekþi sevgimizden. sýðmýyorsun bana. Nefretim saçaklanmýþ sarýlmak sensizliðe daha yüce.
Þimdi söz sustu, sükûnet konuþuyor
Oysaki mola vermiþtim sana
Yürüyorum sokaklarca. Neonlarý sahte ýþýklarla yanan cansýz maðaza bedenleri daha gerçekçi yalancý bedeninden.
Þimdi þehrimin küfür dolu nefesini okþuyorsun
Ne zaman geçsem bu bulvardan sen geliyorsun beynimin uðuldayan yanýna, oysaki sevgili daha þimdi MOLA verdim ben sana.
DÝLEK SOYSAL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.